නැවැත්තුවේ මඟුල් දිනයේ හෝටලේට එන හරියෙන්නේ... දැන් දමියා බැහැලා දොර ඇරියා.... බෙර ගහනවා.. වෙස් නටනවා.. කැරකෙනවා.. පෙරලෙනවා... වැඩ කෝටියයි.... දැන් මේ පිටි පස්සේ ඉන්න දමියගෙයි ජනාගෙයි කතා....
අම්මපා.. මූටත් ගහනවනේ මේ බෙර.. මුගෙ චරිතෙ දන්නවනම් මුන්....
ඔව් ජනා අයියේ.. එහෙනම් මූට බෙර ගහගෙන අරුන් එක්ක යන්න වෙන්නේ....
එක දවසට ඕන දෙයක් කියාගනියව් කියලා මම සද්දෙ වහලා හිටියා... මුන්ගෙ කටවල් නවත්තන්න පුළුවනෑ මොනවා කෙරුවත්...
පෝරුව ගාවට යද්දි තමයි ලොකුම ප්‍රශ්ණේ... චූ බර... ඉවසන්න බෑ.. අහ්.. පහුගිය ලිපියේ ගොඩ දෙනෙක් අහලා තිබ්බා මුළු ඇදුම ඇන්දහම කොහොමද වැසිකිලි කැසිකිලි පහසුකම් කියලා.. ඔබ ඇන්දේ නියමම මුළු ඇදුමක්නම් මේ කාර්යය ඉතා පහසුයි.. නමුත් දැන් ගොඩාක් තියෙන්නේ මංගල උත්සව සඳහා අඳින්න විතරනේ.. ඒ නිසා ඒ වගේ පොඩි පොඩි අවුල් තියෙන්න පුළුවන්.. ඔන්න ආයෙත් කතාවට... පෝරුවට නගින්න තියෙන්නේ විනාඩි දෙකක් විතරයි... අශ්ඨක කියන්න ආපු තරුණ මහතා ලඟට කිට්ටු වෙලා මෙහෙම ඇහුවා...
අයියේ.. ටොයිලට් එකට යන්න වෙලාව ඉතුරුද? අමාරුයි ඉන්න....
අපොයි දරුවෝ... තව විනාඩියනේ.. පොඩ්ඩක් ඉවසන් ඉන්න.. කොහොමත් විනාඩි විස්සනේ....
බෑ කියන්නද ඉතින්.. ඔන්න දෙපැත්තේ වැඩිහිටියෝ එකතුවෙලා අපිව සුභ පොහොතින් පෝරු මස්තකාප්‍රාප්ත කලා... දැන් පෝරුවට නැගලා ගල් ගිල්ලා වගේ ඉන්නයැ.. බිරිදගේ කණට ලංවෙලා මෙහෙම කිව්වා වෙන කාටවත් ඇහෙන්නේ නැතිවෙන්න...
රංජු.. කණ පැලෙන්න චූ බරයි හලෝ.....
වටේ උන් බැලුවේ පෝරුව උඩ හිටපු මනමාලිට හිනාව පැන්නේ මොකද කියලා බලන්න වෙන්ටැ....
දැන් ඉතින් පෝරුවේ වැඩ යනවා... එක පාරටම මගේ ඔලුව හරියේ තිබ්බ දෙයක් ඇග ඇතුලෙන් බිමට වැටෙනවා වගේ දැනුනා... හිතා ගන්න බෑ මොකක්ද කියලා... වැටුනෙත් මගෙන් පිටි පස්සට.... පොඩ්ඩක් බලද්දි දමියයි ජනකයි හොරෙන් පහක් දා ගත්තා මම දැක්කා... මම බලනවා දැකලා ජනා පහත් හඩින් මෙහෙම කිව්වා...
මේ ඕයි... අන්න ලක්බිම බිම.. වස විලි ලැජ්ජාවයි....
මට තෙරුන් නෑ ඌ කියාපු හරුපේ.. මම ආයෙත් ඇහෙන් ඇහුවා මොකක්ද මචන් කියලා..
උරහිසට ඔබපු පත්තරේ.. අර ලක්බිම පිටුව.... ඔන්න බිමට වැටුනා.. උඹේ නෙමෙයි වගේ ඉදපන් ඉතින් දැන්....
හයියෝ හත්වලාමේ... මගේ කෘෂ ශරීරය මහතයි වගේ පෙන්නන්න ගිහින් වෙච්ච අලකලංචියක තරම... දෙයියො මූණ බලපු නිසා පිටිපස්සට වැටුනේ.. කොහොමද ඉස්සරහට වැටුනනම්....
ඊට පස්සේ ජය මංගල ගාථා.. ඉටිකිරිස් ගෑණු ලමයි ටිකක් බඩවල් පේන්න ලමාසාරි ඇදගෙන ඇවිත් කිව්වා ඒ ගාථා ටික.. වහලේ උළු ගැන ගැන හිටියා.. ඇයි උන් දිහා බැලුවානම් හිනා යනවනේ.. ඒත් තනියම ඕවා බලන්න හොද නැතිනිසා බිරිදටනම් පෙන්නුවා කොහොමද අර බඩවල් ටික කියලා...
කොහොම කොහොම හරි ඒ වැඩ ඉවර කරලා ඉක්මනට දුවලා ගිහින් චූත් කරලා ඇවිත් වදින්න පටන් ගත්තා... අර කිට් එක ගහගෙන වදිනවා කියන්නේ හොද පණ ගියා.. ඒ අතරෙ ඡායාරූප ශිල්පියා නෑ.. ජනායි දමියයි ඌව එක්ක ගිහින් බොන්න.. ගෝලයෙක් මෙහෙ ෆොටෝ ගන්නවා.. අයියෝ එහෙම විකාරයක් නම් එදා.... මුළු ඇදුම ඇදන් හිටපු මාව දැකලා අපේ ඔෆිස් එකේ උන් දුන්න කාඩ් එකේ මෙහෙම ලියලා තිබ්බා....
අභියාගේ පස්ස නිකන් නාකි අලියෙක්ගේ වගේ.....
කොහොම හරි පිරිවර ගිහින් ඇඳුම් මාරුකරගෙන ආවා.. රෑ 12ට තුප්පොට්ටිය ඇදපු මට 3.00 වෙනකම්ම ඒක ඇදගෙන හිටියා... පිරිත් එහෙම කියලා අන්දපු හින්දා මස් මාළුවත් කන්න හොද නෑ නොවැ... ඉතින් ඉවසගෙන හිටියා.. සමුගන්න මොහොතත් ආවා...
මම කලින් ලිපිවලත් කියලා තියෙනවනේ.. අපේ අප්පච්චිට ඉක්මනට තරහ යනවා කියලා... හෝටලෙන් එලියට යද්දි අපිට විදින්න ගෙනත් තිබ්බා ස්නෝස්ප්‍රේ එකක්.. දෙයියනේ කියලා ජනකයා වෙරි පිටම මාව මග ඇරලා අපේ අප්පච්චිගේ මූණ පුරා විද්දා... එතනින් එහාටනම් තත්වය සෝචනීයයි.. හොඳම වැඩේ කැමරාමන්... අපි දෙන්නා කාර් එකට නැගලා ඉද්දි ඒකේ හොඳ ෆොටෝ එකක් ගන්න කැමරාමන් කට්ටියට කෑ ගහනවා...
කෝ බායි කියන්න.. බායි කියන්න....
කට්ටිය බායි කියනවා.. අපි දෙන්නත් බායි කියනවා.. ඒත් ෆොටෝ එක නෑ.. බලද්දි කැමරාව තනි අතින් අල්ලන් කැමරාමනුත් අපි දෙන්නට බායි කියනවා... අනේ සංසාරේ....
මේ කිව්වට වඩා නොකිව්ව දාහක් වද විදලා පළවෙනි දවස නිමා කරලා අපි මධුසමයට පිටත් වුනා...
ප.ලි. : ඉතිරිය ඊලඟ කොටසින්...
