කසාදයක් බඳිනවද? බුදු අම්මෝ.... මට නම් බෑ......

මේ දවස්වල ටිකක් වැඩියෙන් බ්ලොග් වල තියෙන මාතෘකාවක් ගැන තමයි කියන්න හදන්නේ.... විවාහය ආදරය පවුල් ජීවිතේ ආදී විවිධ ඒ ආශ්‍රිත මාතෘකා සම්භන්ධයෙන් විව්ධ වූ දේවල් සිංහල බ්ලොග් ක්ශේත්‍රයේ අනන්තවත් ලිපි ලියවිලා තියෙනවා.. ඒවා ගැනත් පොඩි මාකටින් පාරක් දෙන ගමන් මම මේ මගේ අදහසුත් ඒ එක්කම දාන්න තමයි හදන්නෙ..... කුමන ලිපියෙන් පටන් ගන්නද කියලා හිතාගන්න බෑ තවම.. කවුරුත් කියවන දුමීගෙ පෝස්ට් එකකින්ම මේ ගැන කියන්න පටන් ගමු එහෙනම්.... විවාහකයන්ගෙ බ්ලොග් ලිපි ගැන බලලා ඊට පස්සෙ බලමු තනිකඩයන්ගෙ බ්ලොග් ගැන....

දුමීගෙ බ්ලොග් එකේ තියෙන පවුල් ජීවිතේ ලිපිය බලනකොට වගේම තව බ්ලොග්ස් වල තියෙන විවිධ කතා වලිනුත් ගොඩාක් දේවල් මතක් වෙනවා... කතන්දරගෙ බ්ලොග් එකෙත් පවුල රැකෙන කතාවක් කියෙව්වා පොඩි තේ අලකලංචියක් ගැන... මේ හදිස්සියට ඒකත් හොයා ගන්න බැරි උනා..... මගෙත් පෙම් හසුන් කතාව ලිව්වෙ අනේ මේක ඩිලීට් කරන්න වෙයිදෝ කියන විචිකිච්චාවෙන්... ඒ අතරෙ මගෙ විවාහය ගැන අප්පච්චි කියපු කතාවෙනුත් ගන්න තියෙන ආදර්ශ කිහිපයක් තියෙනවා... මේ හැම කතාවකදිම කියන්නෙ සිංහයෝ වගේ බදින්න කලින් ජීවත් වෙන කොල්ලො පොඩි පසු බෑමකට ලක් වෙනවා කියන එකදෝ මන්දා.... (දුමී කියන්නෙ නම් මීයො වෙනවා කියලා...) තවත් පැත්තක් තියෙනවා... දුකාගෙ විවාහය හා සතුට කියන කොටසින් බලපුහාම ඒකෙ තියෙන ආතල් පැත්තත් අපිට පේනවා.... මාරයාත් ඉන්නේ බෑ කියාගත්ත ගමන්මනේ.... මාරයත් බයනම් අනිත් උන් ගැන කුමන කතාද නේද? මේවා බලලද කොහෙද පොඩි කුමාරිහාමිත් අපි වගේ පොඩි පිරිමි දරුවන්ට බනිනවා ඇට්ටි හැලෙන්න..... ඉතින් මේවා කියවන උන්ට බදින්න හිතෙන්නෙම නැති වෙනවා......

විවාහ වෙලා නැති අයගෙ බ්ලොග් බැලුවොත් කොල්ලෙක් හරි කෙල්ලෙක් හරි හොයා ගන්න හැටි, විවාහ වෙලා ජීවත් වෙන හැටි,මේකෙ සුන්දර පැත්ත ගැන ලියනවා, එක්කො කතා ලියනවා, එහෙම නැත්නම් කවි ලියනවා.. විවාහ ජීවිතේ සුන්දරත්වය බූට් කේස් ගමකට ලියවෙනවා.. මගේසඳ ලියන මලයත් සොදුරු සිතෙත් මේ වගේ ඒවා ඕනෙ තරම්.... හේමලයගෙත් ඒවා චුට්ටක් එහෙමද මන්දා.. පිස්සා මල්ලිත් ඉතින් කොහොමත් ආදරේට බර එකා නොවැ.. අපි දන්නවනෙ දිනිති නංගිගෙ කතා මාලාවෙන්ම.... පේනවනෙ බ්ලොග් ගඩොල් මලයත් කෙල්ලො පස්සෙ ගිහින් කරලා තියෙන දේවල්වල තරම.... විවාහ වෙලා ඉන්න අය එපා කියන විවාහ වෙලා නැති අය ඕන කියන මේ අරුම සංසිද්ධියේ තේරුම දන්න කෙනෙක් ඉන්නවද මම අහන්නෙ....



විවාහ වෙච්ච එකා විවාහ වෙන්න හදන එකාට මෙහෙම කියනවා..


අයියෝ මල්ලි මේ කසාදනම් බදින්න එපා.....


එතකොට විවාහ වෙන්න ඉන්න එකා මෙහෙම උත්තර දෙනවා...


ඒක තමයි අයියෙ සලකලා බලන්න ඕන...


මෙන්න ඊලඟ සතියේ ඌ බැඳලා....


ඕක ඉතින් කවදාවත් කෙලවර වෙන දෙයක් නොවෙන හින්දා තව කොච්චර දුර මේ බ්ලොග් පෝස්ට් එක ලිව්වත් කෙළවරක් නම් කරන්න බැරිවෙයි.... 



මගේ ගොඩාක් යාලුවන්ට විවාහ උත්සවයෙදි තෑග්ගක් දෙද්දි මම ඒකෙ මෙහෙම කවියක් ලියන්න පුරුදු වෙලා ඉන්නවා.... ඒ මෙහෙමයි....


සියලු සැප උතුරන....
දරුවන් ගෙදර පොර කන....
බිරිඳ බෙරිහන් දෙන......
දිනය නුඹටත් උදා වෙනු ඇත....

කෝච්චි කතා වල අවසන් කතාව.... සෙට් වෙච්ච හැටි....

කෝච්චි කතා මාලාව අවසන් කරන්නයි යන්නෙ..... පළවෙනි කතාවෙදිම කිව්වනෙ අපි සෙට් වෙනවා කියලා මාසෙකට සැරයක් විතර මධු විතක් තොල ගාන්න..... ගොඩාක් වෙලාවට සෙට් වෙන්නෙ පොල්ගහවෙල තානායමට... මොකද ඒක තියෙන්නෙ පොල්ගහවෙල දුම්රිය ස්ථානයට අල්ලපු ඉඩමේ.... කොටුවෙන් 5.10 ට පිටත් වෙන පවර්සෙට් එකේ අපි ඇවිත් 6.40 විතර වෙද්දි පොල්ගහවෙලින් බැහැලා යනවා.... යනකොට සියළු ආම්පන්න රෙඩි වෙලා තියෙන්නෙ.. ආ.. ඒ කොහොමද කිව්වෙ නෑනෙ... අර දෙවෙනි කතාවෙ තියෙන්නෙ උදේ කෑ ගහන සීන් එකක්.... පොල්ගහවෙල තානායම ලගින් යද්දිත් අපි සමහර දවස්වලට දෙනවා අමුතු හූවක්.... (අර කෝපි කඩේ හූව..) ඒකෙන් තමයි තානායමේ කට්ටිය දැනගන්නෙ අපි හවස එනවා කියලා.... ආයෙත් කතාවට යමු.... අපිට හරියටම තියෙන්නෙ පැය එකයි විනාඩි විස්සයි... මොකද 5.50ට කොටුවෙන් පිටත් වෙන මහව කෝච්චිය පොල්ගහවෙලට එනවා 8.00 වෙද්දි... ඒකෙ තමයි ගෙදර එන්නෙ... ඉතිරි ඒවා අරගෙන මහව කෝච්චියේ ඉන්න යාලුවන්ටත් පොඩ්ඩක් අරගෙන තමයි අපි එන්නෙ... දැන් කියන්න යන්නෙ ඒ හා සම්බන්ධ සිද්ධි කීපයක්.....


මෙහෙම සෙට් වීම් වලදි ගොඩාක් වෙලාවට බයිට් වෙන්නෙ චින්තක මල්ලි.... කෝච්චි පෙට්ටි පහක විතර ආදර සම්බන්ධතා කිහිපයක් එකවර කිසි ගේමක් නැතිව කරගෙන ගිය සත්‍ය ප්‍රේම බෘංග රාජයෙක්... ඉතින් කට්ටිය අසිහියට එලඹෙන කොට මේ අහිංසකයව තමයි බයිට් එකට ගන්නේ.. ඒ මීට කලින් බීපු දවස්වල චින්තක ගෙදර ගියාම වෙච්ච දේ.... සමහර ඒවා ගොතපු ඒවා කියලයි මට හිතෙන්නෙ..ඒත් පළවෙනි කතාව නම් ඇත්ත එකක්..... ඔන්න කතා දෙක....

දවසක් මේ වගේ සෙට් වෙච්ච චින්තක මල්ලි යනවා ගෙදර... මහව කෝච්චියෙන් මිනිහ බහින්නෙ වැල්ලවින්.. එතන ඉදලා කිලෝ මීටර් දෙකක් විතර මිනිහා යන්නෙ පාගන බයිසිකලෙන්.... කොහොමත් මූ පොඩි එකා නිසා ඒ දවස්වල ගෙදරට හොරෙන් නෙ බොන්නෙ... ඉතින් ගෙදරට අහු වෙයි කියන බයෙන් තමයි නිතරම හැසිරෙන්නෙ.....ඉතින් ගෙදර ගේට්ටුව ගාවින් බැහැලා උනබට ගේට්ටුව තල්ලු කරලා ඇතුලට ඇවිත් ආයෙත් ගිහින් උනබට ගේට්ටුව වහලා ඉස්තෝප්පුව ගාවට බයිසිකලේ තල්ලු කරගෙන ඇවිත් එතනින් බයිසිකලේ උස්සලා ගේ ඇතුලින් තියලා දොර වහලා ගියාම තමයි දෙමවුපියෝ සැක හිතන්නෙ නැත්තේ... ටිකක් වැඩි වෙන සමහර දවසට ඔය පිලිවෙල අවුල් යනවා....


දවසක් ඉතින් අපේ චින්තක මල්ලි ගෙට ගොඩ වෙලා බයිසිකලේ එහෙම නවත්තලා සාලෙට ඇතුල් වෙන කොටම පොරගේ තාත්තා මෙහෙම ඇහුවලු කිව්වලු....


තෝව නම් ජීවිතේට හදන්න බෑ.... අදත් බීලා නේද ආවේ.....


නෑ තාත්තේ... බීලා නෑ.....


බීලා නෑ.... එහෙනම් මොකද වෙනදට තල්ලු කරන් එන බයිසිකලේ උඹ ගේට්ටුව ලග ඉදන් කරේ තියාගෙන ආවේ...


කොල්ලා පාඩුවේ කට වහගෙන ගේ ඇතුලට ගියාලු.....


දෙවෙනි කතාවත් චින්තක මල්ලි ගැනමයි.... මේ කියන දවසෙ මිනිහට කණ පැලෙන්න බීලා නෝන්ඩි නොවී ගේ ඇතුලට රිංගලා තමන්ගෙ පාඩුවේ නාලා කරලා ලාවට ගේ ඇතුලට එන්න පුළුවන් උනාලු.... ඊට පස්සෙ අපේ මලයට ඇහුනේ එයාගෙ අම්මා කතා කරන සද්දේ...


පොඩි පුතා... ඔන්න කෑම එක මේසෙ උඩ.. කාල නිදා ගන්න.....


මිනිහත් කෑම එක කාල පිගාන හෝදලා රැක් එකට දාලා පාඩුවෙ නිදාගෙන.....


පහුවදා උදේ අපේ චින්තක කොලුවා නැගිට්ටෙ අම්ම යක්ශාවෙශයෙන් කෑ ගහන සද්දෙට.. අම්ම මෙහෙම කියනවා පොරට ඇදේදිම ඇහුනා....


මේකා නම් කවද හරි අපේ මූනෙ දැලි ගානවා.... ඊයෙ රෑත් බීලා ඇවිත්... මූව හැදුවට වඩා හොදයි ගොන් වස්සෙක් හදා ගත්තානම්, අඩු ගානෙ ඌ මිදුලෙ තියෙන තණකොල ටික හරි කනවා...... අම්මා බනිනවා හිටු කියලා.....

මූත් පාඩුවෙ කුස්සිය පැත්තට ගියා.... හොරෙන් බලපු පොරට සීන් එක තේරිලා ඉක්මනට ඇදගෙන ගෙදරින් මාරු උනා... කලින් දවසෙ රෑ අම්මා රොටී හදලා තියෙන්නෙ.. රොටිය උඩට ලුනුමිරිසුයි පොලුයි දාපු අම්මා මේක මේසෙ උඩින් තියලා වහලා නිදා ගත්තා.... අන්තිමට උන දේ හිතා ගන්න පුලුවනිද?


කණ පැලෙන්න බීලා ආපු පුතන්ඩියා ලුනු මිරිසුයි පොලුයි කාල රොටිය හෝදලා රාක්කෙට දාල ගිහින් නිදා ගත්තා......


පහුවදා රොටිය දැකලා තමයි අම්මට මාරයා ආවේශ උනේ.....

  

කෝච්චියේ දෙවන කතා...... නැන්දම්මා සහ තවත් කතා.....

කෝච්චියේ පලවෙනි කතාවට තිබ්බ ප්‍රතිචාර ටිකක් ඉහලයි... ඒ නිසාම දෙවෙනි කතාවත් දාන්න කියලා ආපු ඉල්ලීම් ප්‍රමාණයත් වැඩි නිසා කෝච්චියේ තවත් කතා කිහිපයක් දාන්න හිතුවා.... මේ කතා පොඩි පොඩි ඒවා නිසා එක පෝස්ට් එකකින් කතා දෙකක් තුනක් විතර දාන්න පුළුවන්... සමහරවිට පත්තර වල තියෙන හිනා නොයන ජෝක්ස් ගණයට වැටුනත් කට කොනින් හරි ටිකක් හිනාවෙන්න පොඩි උත්සහයක් ගන්න.. නැත්නම් මම පව්නෙ....


උදෑසන 5.50ට අපිව පටවගන්න මහව කෝච්චිය හැල්මේ කොළඹට ඇවිත් 8.20 විතර වෙද්දි අපිව මරදානෙන් හලනවා... දැන් නම් මේ කාලසටහන වෙනස් කියලා තමයි ආරන්චි... ඉතින් මේ පැය දෙක හමාර ඉත විනෝදයෙන් ගෙවෙන්නෙ නිකන් විනාඩි 15ක් ගත වෙනවා වගේ.... මඩ ගැසීම්, විහිළු තහළු, කාඩ් සෙල්ලම්, අනියම් ප්‍රේම සම්බන්ධතා, නියම ප්‍රේම සම්භන්ධතා ආදී මෙකී නොකී ගොඩාක් ක්‍රියා කෝච්චිය ඇතුලෙ තියෙනවා මේ පොඩි වෙලාවෙ....


අපි ඉතින් තාරුන්‍යයෙ හොදම කාලෙ නිසා කෝච්චියේ එලියෙ සහ ඇතුලෙ ගිය ගෑණු ළමයි කෙරෙහි තමයි වැඩි අවධානයක් යොමු කලේ... වැඩියෙන්ම අවධානයක් යොමු කලේ කෝච්චි පාරත් එක්ක සමාන්තරව දිවෙන ගුරු පාරවල් වල පයින් යන ගෑණු ළමයි කෙරෙහි තමයි..... ඔවුන් තමයි අපේ විහිලු වලට ගොඩාක්ම ගොදුරු උනේ.... ඒත් ඒවා හරි අහින්සක විහිළු.... 13 වෙනි පෙට්ටියෙන් දෙන ගැට වලට ගොදුරු වන අයට විශාල හූවක් නිර්මාණය වෙන්නෙ 14 වන පෙට්ටියෙන්..... අනේ මන්දා වටේ යනවද කියලා..ඒත් පසුබිම නොකිය කතාව කිව්වම වැඩකුත් නෑනෙ.... හරි ඔන්න කථා ටික.....




උදේ පාන්දර ගුරු පාරවල් දිගේ ලස්සනට ඇද ගත්ත ගෑණු ළමයි ලස්සනට ඇවිදගෙන එනවා... කුරුණෑගල ඉදන් එද්දි ප්‍රධාන වශයෙන් දුම්රිය පලවල් තුනකදී මේ දසුන් ඉතා සමීපව අපිට දකින පුළුවන්.... ගිරාඹේ, අඹේපුස්ස, සහ වේයන්ගොඩ දුම්රිය ස්ථාන කිට්ටුව තමයි මේ ගුරු පාරවල් සෙට් එක තියෙන්නෙ... ඔන්න ආයෙත් කතාව පිට...  ඉතින් මේ ගෑණු ළමයි දකින අපේ උන්ට කට වහගෙන ඉන්න බෑනෙ... ඔන්න ඉතින් එකෙක් මෙහෙම කෑ ගහනවා....


ආ.. නංගී මොකද තවම පනාව ඔළුවේ......


එක පාරටම එයාලට හිතෙන්නෙ උදේ කොන්ඩෙ පීරපු පනාව තවම ඔලුවෙ ගහගෙනදෝ කියලා... ඉතින් අතේ තියෙන දේවල් බිම අත ඇරලා අත කෙලින්ම ඔළුවට ගෙනියනකොට තමයි තේරෙන්නෙ රැවටුනා නේද කියලා... ඒ එක්කම 14 වෙනි පෙට්ටියෙන් එන හූ සද්දෙට බනින්න හදනකොටම මෙන්න කෝච්චිය ගිහින්....


 පිරිමි අයට වෙන්නෙත් මේ හා සමාන දෙයක්.... කොච්චර දැකලා තිබ්බත් කෝච්චිය දිහා හැමෝම බලනවනෙ.... ඉතින් මේ කෝච්චිය දිහා බලන පිරිමි අයට අපේ උන් බෙරිහන් දෙන්නෙ මෙහෙම....


ඔන්න මනුස්සයෝ හැප්පෙයි..........


මොහොතකින් කෝච්චිය දිහා බලාගෙන ඉන්න මනුස්සයා හෙනට කලබල වෙලා කානුවට පනින්න හදන්නෙ පස්ස බලන ගමන්....  අන්තිම මොහොතෙදි තේරෙද්දි තමන් රැවටුනා කියලා තියෙන හොදම වචන වලින් තමයි අපිට බනින්න හදන්නෙ.... ඒ වෙනකොත් 14 වෙනි පෙට්ටියේ හූවට මනුස්සයා ගොදුරු වෙලා ඉවරයි...... බනින කොට කෝච්චිය ගිහිල්ලත් ඉවරයි.......



එක්ස් අයියගෙ ගොතේ ගැන මම කිව්වනෙ මගෙ පළවෙනි කතාවෙදි... මේකත් ඒ ගොතේ ගැනම කතාවක්... තලවත්තේගෙදර කියන ස්ටේෂන් එකෙන් නගිනවා උසස් පෙල වගේ කරන ගෑණු ළමයෙක්.... කොල්ලො විහිලුවට වගේ කිව්වෙ යකා නංගි කියලා.. ඇයි මෙහෙම කියන්නෙ කියලා මම දාපු කලින් පෝස්ට් එකක කමෙන්ට් එකක තිබ්බ වගේ මතකයි.... ඉතින් මේ නංගි ටිකක් එක විදිහක්.... පිරිමි ළමයි කෙරෙහි දැක් වූ සැලකිල්ල ටිකක් වැඩියි... අපේ උනුත් ඉතින් එන්න කියලා සීට් දීලා බයිට් කරන්නෙ... නංගිගෙ ගෙවලුත් රේල් පාර අයිනෙමයි... අම්මා හැමදාම රේල් පාර ලගට වෙලා කෝච්චිය යනවා බලාගෙන ඉන්නවා... හවස එද්දිත් ඔහොමයි... 


ඉතින් අපේ උන් මේ අම්මට නැන්දම්මේ කියලා කෑ ගහනවා.. එයත් ඒක විහිලුවක් ලෙස භාර අරගෙන අපිට අතත් වනලා ගෙදරට යනවා... ඔහොම යද්දි අර එක්ස් අයියටත් ඕන උනා නැන්දම්මේ කියලා කෑ ගහන්න.... මිනිහත් දුවන කෝච්චියෙන් ඔළුව එලියට දාලා මෙහෙම කිව්වා....


නැන්.. න්...න්... නැන්.... නැන්.. න්...න්... නැන්....


කියද්දි කෝච්චිය ගියා......


ඕක අහන් හිටපු කුමාර අයියා එක්ස් අයියට මෙහෙම කිව්වා...


මචන් එක්ස්, උඹ හෙට පොල්ගහවෙල හරියෙන් ඕක කියන්න පටන් ගනින්..... එතකොට මේ හරියට එද්දි ගානට කියා ගන්න පුළුවන්.....


තමන් බයිට් උන බව දැන ගත්ත එක්ස් අයියා කුමාර අයියා දිහා රවලා බලලා පාඩුවේ ඉද ගත්තා...  

කෝච්චියෙ කතා අංක 01... ඇබින්දක් විතර 18+

මේ දවස්වල මම ඉන්නෙ හරි සතුටෙන්... මගේ පරිඝණක දැනුම දුර්වල නිසා මම හිතුවෙ කවුන්ටරේ තමයි ආපු ගාන පෙන්නුම් කරන්නෙ කියලා... ඒ උනාට ගූගල් දෙයියන්ගෙ බස් ඩෑෂ් බෝඩ් එකට ගිහින් බලපුහම මෙන්න බොලෙ මාස පහට 18000ක්ම ඇවිත් ගිහින්.. මම හිතුවෙ බොරුවක්ම කියලා... ඒත් වැප් මල්ලි කියන්නෙ ගූගල් දෙයියන්ට වරදින්න විදිහක් නැහැලු... ඉතින් ඒක නිසා මට පොඩි කික් එකක් ආවා මේ බ්ලොග් ලියන එක ගැන.. වැප් මල්ලිට ඔන්න තව පාරක් ස්තූතියි.. ඔන්න මට ඉදිරියටත් උදව් කරන්න ඕන... කතන්දරවත් මතක් කරන්නත් ඕන.. මොකද එයාගෙ බ්ලොග් එක නැත්නම් මම බ්ලොග් ලියයි.... නුවන් කිත්මල් මල්ලිත් මට බොහොම වැදගත් වෙන විද්‍යුත් ලිපියක් එවලා තිබුනා.. බොහොම ස්තූතියි මල්ලි.... 


මේ කතාව ලියන්න කලින් එකදෙයක් ඔක්කොටම කියන්න ඕන.. මම මේ කතාව කියන්නෙ ටිකක් හිනාවෙන්න විතරයි.... ආගම් පහතට දාන්නවත් මිනිස්සුන්ගෙ දුර්වලතා වලට අගරුවක් කරන්නවත් නෙවෙයි... ඒ නිසා මේක කියවන ඔබ හැමෝම මේ ඇහින් කියවලා අනිත් ඇහින් බැහැර කරලා දාන්න... ආ.. ටිකක් හිනාවෙන්නත් අමතක කරන්න එපා..... හරි දැන් ඉතින් කථාවට යමුකො.... මම කියලා තියෙනවා මගෙ මුල්ම කථාවකදි අපේ ජීවිතවල එක එක ජීවිත තියෙනවා කියලා.. ඒ කියන්නෙ කැම්පස් ජීවිතේ, බෝඩින් ජීවිතේ, මාරයගෙ වගෙ පංසල් ජීවිතේ, වගේ එක එක ජීවිත. ඉතින් මට මෙච්චර කලක් අමතක වෙලා තිබ්බ කෝච්චි ජීවිතේ ගැන තමයි අද කියන්න යන්නෙ.... මම විද්‍යා හා තාක්ෂණ අමාත්‍යාංශයේ වැඩ කරන කාලෙ අවුරුදු දෙකක් විතර මම කෝච්චියෙ දිනපතාම වැඩට ආවා ගියා.. පුදුම ෆන් කාලයක් ඒක.... උදෙට සහ හවසට පැය දෙක හමාර ගානෙ ආතල් ගත්තා... එතනත් ඔයාලට කියන්න කතා සීරීස් එකක්ම තියෙනවා.... ඉතින් ඒක නිසා ඔන්න පලවෙනි කතාව දිහාට හැරෙමු....

 කෝච්චියෙ වැඩට යන හැමෝටම නිසි අසුනක් තියෙනවා.. අපි ගියෙ මහව කෝච්චියෙ දහතුන්වෙනි පෙට්ටියෙ දෙවැනි කෑල්ලෙ වම් පැත්තෙ දෙවෙනි ශීට් එකේ.... මහව කෝච්චියෙ ඒ කාලෙ තිබ්බ තිරිසන්ම පෙට්ටිය... මරුම කොල්ලො සෙට් එකක් හිටියෙ.... පිස්සු කෙළින්න ජන්මයෙන්ම ආපු හැකියාවක් තිබ්බේ... මේ සෙට් එකේ හිටියා එක්ස් නම් වූ අයියා කෙනෙක්... මිනිහා මුස්ලිම් භක්තිකයෙක්... ඒත් සිංහල වගේ හැසිරෙන්න තමයි ගොඩාක් කැමති... එයාට නිතරම ඕන උනා තමන් චතුර විදිහට සිංහල කතා කරනවා කියලා අනිත් අයට පෙන්නන්න... ඒ උත්සහය නිසාම මනුස්සයට ගොත ගැහෙනවා... ඉතින් මේ උත්සහය නිසා ගොත ගැහෙන එක අනිත් උන් විහිලුවට ගන්නව නිතරම...


ආයෙත් කතාවට.... ඉතින් මේ කෝච්චි සගයෝ කොහෙට හරි මාසෙකට සැරයක් සෙට් වෙනවා පොඩි මධුවිතක් තොල ගාන්න.. ඒ සෙට් වෙන හැටිත් හරි අපූරුයි.. ඊලග කතාවෙදි ඒක දාන්නම්... ඉතින් මේ එක්ස් නම් වූ අයියත් එනවා... මිනිහා බොන්නෙ නෑ.... ඉතින් ඔක්කොම මදුවිත පානය කරලා ඊලග කෝච්චියේ නැගලා ගෙදර එනවනෙ... එක්ස් අයියයි විජේ අයියයි බහින්නෙ පොතුහැර දුම්රිය පලෙන්.. අපි ඊලග එකෙන්.. විජේ අයියගෙ යතුරු පැදියෙ තමයි එක්ස් අයියත් දුම්රියපලේ ඉදලා ගෙදරට යන්නෙ.... දැන් මේ සෙට් වෙලා ගෙදර යන දවසෙත් එක්ස් අයියා නැග්ගා විජේ අයියගේ යතුරු පැදියෙ පිටි පස්සට.... විජේ අයියා කණ පැලෙන්න බීලා... දැන් බීපු එකා පදිනවා බීපු නැති එකා පිටිපස්සෙ ඉදගෙන යනවා....



විජේ අයියා යතුරු පැදිය පැදගෙන අස්ස වේගෙන් යනවා දැන්.. එක්ස් අයියත් කකුල් වෙව්ල වෙව්ල පාර දිහා බලාගෙන යනවා.. එක්ස් අයියට පෙනුනා ඈත වලක්.... මිනිහ විජේ අයියට ඒ ගැන කියන්න හදද්දි අනේ අර ගොතේ ආවා.. දැන් එක්ස් අයියට කියන්න උනේ මෙච්චරයි...


වි ... වි.. ජ්.. විජ්ජ්ජේ..... ව.. ව.. වල්........


කියද්දිම වලේ වැටුන යතුරු පැදිය දඩෝන් ගාලා මහ පාරෙ ඇදගෙන වැටුනා... භක්තිමත් ඉස්ලාම් බැතිමතෙක් වන එක්ස් අයියගෙ මුවින් දෙවියන් සිහි කරන වදන නිකම්ම පිට වුනා...... ඒ කියන්නෙ අල්ලාහ් කියලා...


කරුමෙ කියන්නෙ අර කලින් ගොත ගැහිච්ච වාක්‍යයයි නිතරම චතුර විදිහට කියවෙන දෙවියන්ගෙ නමයි මනුස්සයට එකටම තමයි කියවුනේ.... ඒක නිසා වටේ අයට මේක ඇහුනෙ මෙහෙමයි....


වි ... වි.. ජ්.. විජ්ජ්ජේ..... ව.. ව.. වල්........ලා...හ්.....


පහුවදා උදේම කෝච්චි පෙට්ටියට නැග්ග විජේ අයියා මේ ගැන කියලා මුළු දහතුන්වෙනි පෙට්ටියම ගිනි තිබ්බා... මාස තුනක් විතර වෙන පෙට්ටියක ගිය එක්ස් අයියා පස්සෙ ආයෙත් අපිත් එක්ක සෙට් උනා.....

පට්ට රුවන් වැකි.......

අද කියන්න යන්නෙ ටිකක් වෙනස් මාතෘකාවක්.... ඔයාලා පාරෙ තොටේ යද්දි දැකලා තියෙනවා නේද ඔය ත්‍රී වීල් වල ලොරිවල එහෙම ගහලා තියෙන වැකි... අද මම පොඩි ගමනක් යද්දි දැක්ක රුවන් වැකියක් නිසා මට ඒ ගැන පෝස්ට් එකක් ලියන්න හිතුනා.... මේ පෝස්ට් එක කියවන ඔයාලත් කමෙන්ට් විදිහට ඔයාලා මගතොට දැකපු වාක්‍යයන් දමාවි කියලත් මම හිතනවා....



ත්‍රීවීල් වල තමයි හොදම කතා තියෙන්නෙ.... පිඹගෙන යන ත්‍රීවීල් එකක පිටි පස්සෙ මෙහෙම ගහලා තිබ්බා...


මටත් වඩා හදිස්සිනම් උඩින් යන්න.....


ඇත්ත තමයි.... මිනිහා ගිය විදිහටනම් මට හිතුනෙ ඊයෙ යන්න තිබ්බ ගමනක් අද යනවා කියලයි.....


කොහොමත් ත්‍රී වීල් රියැදුරෝ එහෙන් මෙහෙන් දාලා අස්සෙන් රිංගලා යන්න සමත් අයනෙ... එක පාරට තමන්ගෙ වාහනේ ඉස්සරහින් ත්‍රී වීල් එකක් මතුවෙනවා දැකලා ඉබේටම තිරිංග තද කරන වාහන රියැදුරන්ගෙ මුවෙනුත් පිට වෙන්නෙ මරුම වදන් තමයි... ඉතින් මෙහෙම අස්සෙන් රිංග රිංග යන ත්‍රී වීල් එකක් පිටි පස්සෙ ගහලා තිබ්බ මෙහෙම වැකියක්....


පොඩි උනාට දග නෑ පැටියෝ.....


බනින්න හදනකොටම මේ වැකිය දැක්ක අයට බනින්න අමතක වෙනවා ඇතිනේද? 



පුද්ගලික බසුත් ඉදලා හිටලා ලංගම බසුත් මේ වගේ වැකි ප්‍රදර්ශනය කරනවා.. පුද්ගලික බස් වල ජනප්‍රියම කවි තමයි විල්ඹට් අඹතලාව මහත්තයාගෙ කවි.. ඒ ගැනනම් වෙනම ලිපියකුත් ලියන්න පුළුවන්.. ඔන්න වටේ යනවා.. ආයෙ කතාවට එන්න ඕන.. හරි ඉතින් දවසක් රියදුරු මහත්තයගෙ අසුන උඩින් මගී ජනතාවට කියවන්න පුළුවන් වෙන විදිහට මේ වගේ වැකියක් මම දැක්කා.....


නොබලන් කුමරිය නිසසල මා දෙස සසල ඔබේ දෙනෙතින්...


ඇත්තටම ගෑනු ලමයි රියැදුරු මහත්තයා දිහා බල බල ගිහින් අන්තිමේට එයත් බල බල යන්න ගත්තම බස් එකේ යන මගීන්ට ඊලග මොහොතෙ අත්වන ඉරනම ගැන හිතාගන්න පුළුවන් නේද?



අද මට මේ කතාව කියන්න පාදක උන වැකිය තමයි මේ... අතේ සතයක් නැතිව කෝටි ගනන් ගැන කතා කරන අයට හිතේ හැටියට ගහන අතුල් පහරක් වගේ තමයි මට මේක දැනුනෙ... බලන්නකො මොකද්ද මේ වාක්‍යය... පරණ ආතල් එකක්ද දන්නෙනම් නෑ..... ඒත් මම නම් අදමයි දැක්කෙ..

හබලක්වත් නැති අපට නැව් ටෝක් මොකටද?

ඇත්තට මොකටද?

අප්පච්චි ගැන තවත් කතාවක්.....

බ්ලොග් එකක් ලියන්න පටන් ගද්දි හිතුවෙ නැති තරම් මම දැන් දුර ඇවිත්ද කියලා හිතෙනවා.. ඒ මම අද 76 වෙනි ලිපියත් ලියන නිසා වගේම කවුන්ටරේ පෙන්නන තුන්දහස් හයසිය ගානක පැමිනීම වගේම මගේම වෙලා ඉන්න 97 දෙනාත් දැක්කම.... මාස පහකදි මම ආපු දුර ගැන මම නම් හොදටම සෑහීමකට පත් වෙලා ඉන්නෙ... ඒ අතරෙ ජනප්‍රිය බ්ලොග් කරුවෙක් වෙන ටැබූ පොඩි බ්ලොග් සම්මාන ප්‍රධානයකුත් කරලා.... ඔන්න එකෙනුත් පොඩි සම්මානයක් මට ලැබිලා... ඒකට ස්තූතියි කියලත් ටැබූට කියන ගමන්, හිතේ ගොඩ නැගිච්ච පුංචි පහේ සංතෝසෙකුත් එක්ක තමයි අද ලියන්න ගත්තෙ......



අද මම කියන්න යන්නෙ මම විවාහ වෙන්න කාලෙකට කලින් මගේ අප්පච්චි මට කිව්ව අපූරු කතාවක්..... අප්පච්චි ගැන කතා කිහිපයක්ම කියලා තියෙනවනේ.. ඒ නිසා අප්පච්චි වෙලාවකට යකෙක් වගේ තරහ යන වෙලාවකට යාලුවෙක් වගේ හිතවත් වෙන කෙනෙක් කියලා දැනටමත් ඔයාලා දන්නවනෙ... මේ අප්පච්චි යාලුවෙක් වගේ හිතවත් වෙච්ච වෙලාවක කියපු කතාවක්...


මම ඉතින් මගෙ ආදර සම්භන්ධතාවය ගැන ගෙදරට එහෙම කියලා මගේ විවාහ කටයුතු කරන අයුරු ගැන ගෙදර සාකච්ඡා වෙන කාලෙදි තමයි මේ කතා සිද්ධ වුනේ..... බදින්න යන එකා බයිට් වෙන එක කොතනත් සිරිතක්නෙ... ඒක නිසා මටත් ඒ ධර්මයෙන් මිදෙන්න බැරි උනා... අප්පච්චියි මමයි දවසක් ගියා මෙහෙම දෙබසක්...


ආ.. දැන් මොකද වැඩ කටයුතු?


හොදයි අප්පච්චි.. මම බදිනවා කියන්නෙ...


ආ එහෙමද? අප්පච්චි ඇහුවෙ හිනා වෙවී....


කමක් නැද්ද අප්පච්චි?


මම උඹට කමක් නෑ කියන්නෙත් නෑ.... කමක් තියෙනවා කියන්නෙත් නෑ.....


ඈ.. ඒ මොකද?


බදින්න එපා කිව්වොත් උඹ හිතයි මම ඉරිසියාවට කියනවා කියලා....

බැදපන් කිව්වොත් පස්සෙ කාලෙක උඹ හිතයි.. යකෝ අප්පච්චිවත් මට බදින්න එපා කිව්වෙ නෑනෙ කියලා.....


කොහොමද කතාව... ටිකක් වෙලා ගියාට පස්සෙ මට තේරුනා මාව බයිට් උනා තමයි කියලා..... 

ඇතුවත් බැරි නැතිවත් බැරි තනතුර

අද ලියන්න යන්නෙ ඒ මීට අවුරුදු කීපෙකට කලින් මම ලියපු කවියක්.... ඒ කාලෙ මම සේවය කලේ විද්‍යා හා තාක්ෂණ අමාත්‍යාංශයේ කළමණාකාර සහකාර වරයෙක් විදිහට. එහි ජ්‍යේෂ්ඨ සහකාර ලේකම් ලෙස සේවය කලේ ප්‍රවීණ ලේඛිකා රූපා එස්. ඒකනායක මහත්මියයි... එතුමියගෙ ප්‍රධානත්වයෙන් ඉතා විශිෂ්ඨ ගනයේ බිත්ති පුවත්පතක් අමාත්‍යාංශය තුල ක්‍රියාත්මක කෙරුනා.. මගේ නිර්මානත් එහි ඉදලා හිටලා පළවුනා.... එහි පළවුන මගේ නිර්මානවලින් එකක් තමයි මම අද ලියන්න හිතන්නෙ.....



පුද්ගලයෙකු තම දිවි සරි කරගන්නා        තනතුර..
නියමිත වැටුපක් අරගෙන කරගෙන යන තනතුර...
වෙද ගොවි කම්කරු ගුරු ආදී ලෙස වන  තනතුර...
කවුරුත් ආඩම්බර වෙයි පිළිබද තම        තනතුර.....


පැය අටකට අප උඩ යන අප දරනා       තනතුර.....
වෙනකකු සිත රිදවයිනම් වැඩකට නැති තනතුර....
ගේට්ටුවෙන් පිට වූ විට වලංගු නැති       තනතුර...
අයථා වැඩ සිදු වන විට ගහලා යන        තනතුර....



අද පහලින් බලය නැතිව ඉන්න එකා           තනතුරින්......
හෙට වෙනකොට පුදුම ලෙසට ඉහලට යයි    තනතුරින්.....
සමහරු පන්දම් අල්ලා උඩ සිටියත්              තනතුරින්.....
කල අවැඩක් හෙළිවන විට පැනලා යයි        තනතුරින්.....


හොද වැඩ බොරු වැඩ ගොං වැඩ කරනට හැකි  තනතුර...
සමහරුනගෙ ඔලුව ටිකක් පුම්බා ඇති               තනතුර...
කොයික කොහොම උනත් අපිත් රැක ගත යුතු  තනතුර...
මහ ජනයට වාසි වෙන්න යෙදවිය යුතු             තනතුර...  



තමන් ඉහල අනෙකා පහල උනත් විවිධ           තනතුරින්.....
කර ගන්නට බැරි දේ ඇත බලය පෙන්වා          තනතුරින්...
අනෙකගෙ තත්ත්වය පහලට දාන එකා             තනතුරින්....
නිකමෙකු වෙයි වැඩකට නැති ඔහු දරනා           තනතුරින්....


බොරුවට උඩ පනින් නැතුව තම තනතුර ගැන       සිතා...
මනුස්සකම ඉහලට ගමු තනතුර පසුවට                  තබා...
මේ පින්බිම ඇතුලෙ ඉන්න සේවක අප සැම       දෙනා....
සාමය සමගිය පතුරමු සැම මුව නගමින්              සිනා... 

අප්පච්චිගෙ දඩුවම්.... 01

බ්ලොග් ලියන්න ටිකක් කම්මැලි හිතිලා මේ බස් කෙරුවාව නිසා... ගූගල් බස් එකට අපිව හුරු කරපු එකට වග කියන්න ඕන අපේ වැප් මල්ලි.. මිනිහා තමයි මේ විදිහට අපිව අයාලේ යැව්වෙ.... හරි ඒ කතාව පැත්තකින් තියලා අපි යමු අපේ කතාවට.... කලින් කියපූ කතාවෙ මම අපේ අප්පච්චි ගැන කියලා තියෙනවනෙ... දඩුවම් කරන කොට තමන්ගෙ දරුවා කියලා නෑ... දෙනවා කන් දෙකෙන් දුං විසිවෙන්න.. ඒ වගේම අපූරු දඩුවම් දෙන එකෙත් කෙලවරක් නෑ.... මේ ගැන සීරීස් එකක්ම ලියන්න පුළුවන්.. මට දුන්නු මරු දඩුවමක් ගැන ඔයාලට කියන්නම්....


ඉතින් මේ ගෙදරදි දෙන දඩුවම් වලට වැඩිපුරම වගේ භාජනය උනේ අහිංසකව කල් ගෙවපු මාවම තමයි.... මට වැඩිමල් අය විදිහට හිටියෙ අක්කලාම තුන් දෙනෙක් නිසා එයාලගෙ පවුත් එක්කම පොලී සමගින් ගෙවීමේ න්‍යායට මම වගකීමෙන්ම බැදිලා හිටියා..... අප්පච්චිට තරහා ගියාම ගහන්නෙ මොකෙන්ද කියන එක එච්චරම ප්‍රශ්නයක් නෙමෙයි.... ගිරය, පුවක් ගෙඩිය වගේ සැහැල්ලු අවි වගේම ලගම තියෙන පුටුව වගේ බර අවිත් පාවිච්චි කරන්න අප්පච්චි පැකිලුනේ නෑ.. මේ කතා පසුවට කියන්න තමයි හිතන් ඉන්නේ..... ගෙදර තියෙන ඕනම දෙයක් අප්පච්චිගේ අයුධයක් පත්වීම සදහා වන හොදම උදාහරණය වන්නේ දිනක් මේසය මත තිබූ පරිප්පු දීසිය දෙවෙනි අක්කාගේ කණ අසලින් පියාඹා ගොස් බිත්තියේ වැදී අවසන් ගමන් ගිය මතකයයි.... 


මේ කියන්න යන්නෙ බාලදක්ෂ උණ නිසා මා ලැබූ දඩුවමකි... මේ කතාව කියද්දි අප්පච්චිගෙ තවත් ගුණාංගයක් ගැන නම් නොකියම බෑ.. ඒ තමයි අපි එනවා කිව්ව වෙලාවට ගෙදර එන්න ඕන.... පරක්කු වෙනවානම් රෑ ගෙදර එන්නෙ නැත්නම් උදේ කියලා යන්න ඕන.... කලින් එනවා කියලා ගිහින් පරක්කු උනොත් නම් බඩුම තමයි.... මේ කොන්දේසිය තමයි මම නම් නිතරම කඩ කලේ.... හරි කතාවට එමුකො...... 


බාලදක්ෂ කදවුරක් ලංවෙද්දි අපට තියෙන රාජකාරි එමටයි.... ඉතින් ඉස්කෝලෙ ගහන්නෙ ෆුල් නයිට්... ඇදුම් පහ හයක් අරන් ඉස්කෝලෙට එනවා... එලි වෙනකන් පුවක් ගස් කපනවා... කාලීන උපකරණ හදනවා.. ඉස්කෝලෙ තැඹිලි කඩනවා, අල්ලපු වතුවල කෙහෙල් කැන් කපනවා වගේ එකී මෙකී නොයෙකුත් වැඩ..... උදේම නැගිටලා ඉස්කෝලෙ ටැප් එකෙන් නාගෙන පොඩිවෙච්ච ඇදුම් මාර ගේමක් දීලා තලාගෙන අපි පංතියට යනවා.. ඉතින් මේ වගේ දවසක තමයි මම අපේ අප්පච්චිට කලින් එනවා කියලා ඉස්කෝලෙ ආවේ..... 



කෑම්ප් එකේ වැඩ නිසා ඔක්කොම එකසිය ගානට වැඩ.... මටත් ගෙදර සපුරා අමතක වෙලා හිටියෙ...... ඔන්න පාන්දර එකට විතර මතක් උනා දෙවියනේ අප්පච්චිට එනවා කිව්වා නේද කියලා... දෙපාරක් හිතන්න කිසිම කාරණාවක් නෑ.. අද ගියෙ නැත්නම් හෙට බඩු ෂුවර්.... කොල්ලෙක්ගෙන් ඉල්ලාගත්තා පාගන බයිසිකලයක්.. පැද්දා කෙලින්ම ගෙදරට කිලෝමීටර් 8ක්.... කොහොමහරි ගෙදර එද්දි පාන්දර 2ට විතර ඇති.... දැන් ඉතින් බයේ ගැහි ගැහි තට්ටු කලා දොරට.... අප්පච්චිගෙ ගාම්භීර සද්දෙත් බර අඩි තියලා එන සද්දෙත් ඇහුනම අපේ පපුවෙ සද්දෙ ඊට වඩානම් වැඩි වෙනවා.... අප්පච්චි දොර ඇරලා මෙහෙම ඇහුවා....


ආ.... උඹ දැන්ද එන්නෙ....


ඔව් අප්පච්චි පොඩ්ඩක් පරක්කු උනා....


ආ ඇත්තද? එහෙම අහපු අප්පච්චි දොර වහලා ඇතුලට ගියා.... ටිකක් වෙලා ගියාට පස්සෙනෙ මට මතක් උනා යකෝ.. මම තවම එලියෙනෙ ඉන්නෙ.... ආයෙ දොරට තට්ටු කරලා කිසිම වැඩක් නෑ.. අප්පච්චිගෙ තීරණය ජීවිතේට වෙනස් වෙන්නෙ නෑ.... අක්කගෙ කාමරේ ජනේලෙන් පහුවදා අදින්න තියෙන ඇදුම් ටික ඉල්ලගෙන වෙන කරන්නම දෙයක් නැති නිසා ආපහු පැද්දා ඉස්කෝලෙට....



සෑහෙන කාලයක් යනකන් කොල්ලො මාව බයිට් එකට ගත්තා මේ සීන් එක නිසා... මොනවා කරන්නද? අපිත් ඉදලා හිටලා හරි ඇස්වහ කටවහ යන්න හරි බයිට් වෙන්න ඕනනෙ කියලා විදගෙන හිටියා.....


ප.ලි. ඊලග කතාව ඉක්මනට දාන්න හිතාගෙන ඉන්නවා....