නවම් මචන්, ආයෙ ලියන්න එපා බන් මේ වගේ කතා..... මේ කතාව ටිකක් හිනාවෙන්න නෙමෙයි....

ඊයෙ රෑ මමයි තව මගෙ ගාල්ලේ යාළුවෙකුයි දෙන්නා අපේ ගෙදරට වෙලා කතා කර කර හිටියේ අපි ගමේ ඉඳලා කොළඹ ඇවිත් කර ගත්තු වින්නැහියක තරම.... ඒ කතා කරලා උදේ වෙද්දි මෙන්න නවම් මාවත කොල්ලා උදේම ඒ ගැන පෝස්ට් එකක් දාලා... පොල් බඩ කෙසේ වුවත් ගම දාලා ආපු එකනම් පට්ටම පට්ට පට්ටපල් මෝඩකමක් කියලා මටනම් හිතෙන්නේ....  ඒ ගැන කෙටියෙන් කියනවානම් මෙහෙමයි....



ගමේ කුඹුරු ඉපැනැල්ලකයි ලෝකෙ ඕනෑම හෝටලේක සුව පහසු යහන් මතයි අපිට අත පය විදා සැනසිල්ලේ නිදා ගන්න ඕනවටත් වඩා හැකියාව තියෙනවා... ඒත් කුඹුරු ඉපනැල්ලේ තියෙන මිහිර, අර කියන විසල් සයනයේ නෑ කියලත් අපිට හිතෙනවා නේද?  ඒ හැකියාව ගැන විශ්වාසය තියලා අපි කොළඹ ආවේ ඇයි? අපි කොළඹ ඇවිත් මොනාද කරගෙන තියෙන්නේ.. මම ගොඩාක් දේවල් ගැන ධනාත්මකව හිතන්නේ.. ඒත් මොන හේතුවටද මන්දා මේ ගැන හිතද්දි මම හරිම සෘනාත්මකයි.... වෙල් ඉපනැල්ලේ සරුංගල් යවලා, අල්ලපු ගම්වල කොල්ලොත් එක්ක ඔට්ටුවට ක්‍රිකට් ගහලා, රෑ එලි වෙනකන් ගොයම් පාගලා, පංසලේ කඨින චීවරේ එක්ක ගම වටේ ඇවිදපු අපි, දැන් ඒ මොකුත් නැති ගන්ධබ්බයෝ වගේ වෙලාද අප්පා....


ඉස්සර ගමේ මිනිස්සු අපිට කතා කලේ පුතා කියලා.. අපේ වයසෙ උන් නම කිවුවා... මල්ලි, අයියෙ කියලා කතා කරපු ඔක්කොම දැන් මට මහත්තයා කියනවා... මොන මගුලක්ද ඒ... එහෙම කතා කරද්දි අපි ඉන්නේ හැතප්ම ගානක් ඈතින් වගේ.. එකට පිස්සු කෙලපු උනුත් මහත්තයා කියද්දි, ඒත් අපිට වඩා උන් සරලව සුගමව ජීවිතය ගෙවනවා දකිද්දි මට ඇතිවෙන්නෙ දුකක්ද, ඉරිසියාවක්ද එහෙම නැත්නම් කළකිරීමක්ද කියලා මට තවමත් හිතා ගන්න බෑ... ඒ මිනිස්සුන්ගෙ අවශ්‍යතා සීමිතයි... ගමේ  කඩේ ප්‍රමාණවත්, ගමේ රෝහල ප්‍රමාණවත්... සණස බැංකුව ඉහටත් උඩින්... තැපැල් කන්තෝරුවේ දුරකථනය ගමටම ප්‍රමාණවත්.. ඒත් දැන් ජංගම දුරකථන වගේම ස්ථාවර දුරකථන තිබ්බත්, වටේටම සංඥා නැතුව අඩපන වූ රූපවාහිනී සේවා සඳහා විකල්පයක් ලෙස ලබාගෙන තියෙන ඩයලොග් සැටලයිට් ගමේ බොහොමයක් ගෙවල් සතුව තිබ්බත් ඔවුන්ගේ සරල බව.. නිදහස් බව.. හිතකාමී බව.. ප්‍රසන්න බව කියන මේ කිසිවකින් ඔවුන් දශමයක් වෙනස් වෙලා නෑ.... ඒ වගේම යටින් ගේම් ගැහිලි, නූල් සූත්තර, ආදී ඔවුන් සතුව තිබෙන අහිංසක වැරදි වලත් අඩු වැඩියක් පේන්න නෑ... 



උදේට එළියට බහිද්දි හිනාවක් නැති මූණු, මඩ වළක් ගාවින්වත් වේගය අඩු නොකර අපටම රවාගෙන යන රියැදුරෝ, හදිස්සියට අසනීපෙට මඟුලට මරණෙට නැති අසල්වැසියෝ, මූනිච්ඡාවට හිනාවෙන වෙළෙන්දො, අපිත් එක්ක යන්න වගේ ඉඳලා යන්නේ නැති වෙළඳ සහායිකාවො, සල්ලි දෙනකම් කොර ගහලා සල්ලි දුන්නම පිඹගෙන යන හිඟන්නෝ, ජීවිතේට දැකලා නැති ප්‍රාදේශීය දේශපාලකයෝ, මේ ආදී නොයෙක් මිනිස්සු අපිට හුරු පුරුදු උනත් උන් අපිට හරි ඈතයි..... උන්ගෙ හිනාව අපිට හරි යන්නෙ නෑ..දැනෙනවා ඒ හිනාව කෘතිමයි කියලා...


ගමෙන් ආවෙ ඇයි අපි? හොඳට ඉගෙන ගෙන මහත්තයෙක් වෙන්න.. ආඩම්බරෙන් ගමට යන්න... අම්මලාට අපි ගැන ආඩම්බරෙන් රටට කියන්න පුළුවන් චරිතයක් වෙන්න... ඒ ඔක්කොම වෙලාද? ඔව්..වෙලා... අපි මහත්තුරු වෙලා... හිත යටින් වැලපි වැලපි ආඩම්බරෙන් ගමට යනවා...  අම්මලා අප්පච්චිලා අපි ගැන ආඩම්බරෙන් කතා කරනවා.. ගමේ හැමෝම අපි ගැන තෘප්තිමත්... තමන්ගෙ දරුවන්ට අපිව පෙන්නලා අපි වගේ හැදෙන්න කියන්න තරම් ඔවුන් අපි ගැන තෘප්තිමත්. ඒත් අපි...? 


ගමේ මළ ගෙදරකට ගිහින් ඉද ගද්දි අපේ වයසෙ උන් රන්චු ගැහිලා අපිව අමතක කරලා කාඩ් කුට්ටම අනද්දි අපි කොච්චර අසරණද? අපි කාඩ් කුට්ටමට සෙට් වෙලා සරම කැහැපොට ගහ්ගෙන ඉදගද්දි උන්ගෙ ඇස් වල තියෙන විචිකිච්චාව දකිද්දි මම කොච්චර හිතෙන් විදලා ඇත්ද? විට තට්ටුව අරන් විටක් කන්න පුවක් ගෙඩියක් කපන්න ගිරෙ අතට ගද්දි, ඒක ගමේ මනුස්සයෙක් උදුරගෙන කපලා දෙන්න තරම් අපි පිට මිනිස්සු උනේ කොහොමද?  මේ ගැන හිතද්දිත් පුදුම දුකක් හිතට එන්නේ.... ඒ කාලේ හිනා වෙලා කතා කරපු එකට පන්සලේ සිල් ගත්තු ළමිස්සියෝ අද අපි දැක්කම දාන ආගන්තුක හිනාව.... අපි කතා කරනකොට ලමයවත් උකුලෙ ගහගෙන කරන ආගන්තුක කතාව.... මොන මගුලක්ද දන්නෑ අප්පා... අපි හරියට අඟහරු ලෝකෙන්  ඇවිත් වගේ....


කපුගේගෙ දවසක් පැල නැති හේනේ අහද්දි, ක්ලැරන්ස්ගේ ගමෙන් ලිවුමක් ඇවිල්ලා අහද්දි, අමරසිරි පීරිස්ගෙ ගමට එන්න කුරුළු පිහාටුවක් එවන්න අහද්දි, රෑ පැල් රකින කුරහන් පැහේනා හේනේ ඇහෙද්දි, තව තව ගොඩාක් සින්දු ඇහෙද්දි අපි හිතින් ගමට යනවා.... ඊට පස්සෙ ගංජා ගහපු එකෙක් වගේ සුන්දර සිතිවිලි යායක තනිවෙලා නොසෑහෙන වෙලාවක් ඉන්නවා තනියෙන් හිනා වෙවී...



නගරයෙන් මට උනේ එකම හොඳ දෙයයි... ඒ මේ ලෝකෙ ඉන්න හොඳම බිරිඳ මටම මුන ගස්සපු එක විතරමයි... වෙන කියන්න කොච්චර හේතු කල්පනා කලත් මගෙ හිතට එන්නෙ නෑ.... ඒ කියන්නෙ ඒක විතරයි හොඳකට වෙලා තියෙන්නේ... නගරේ තියෙන්නෙ සල්ලියි වැදගත්කමයි.... ගමේ තියෙන්නෙ මනුස්සකමයි, අපේකමයි... ගමේ උන්ට හිතෙන්නේ සල්ලියි වැදගත්කමයි තමයි අවශ්‍ය කියලා.. නගරෙ උන්ට හිතෙන්නෙ මනුස්සකමයි අපේ කමයි වැදගත් කියලා... මේ හතරම එකට යන එක මැච් වෙන්නෙ නැද්ද මන්දා...? මේ හතරම තියාගෙන ජීවත් වෙන්න නම් පට්ටම අමාරු වැඩක් ඉතින්..


සමහර වෙලාවට මම මගෙ හිතෙන් මෙහෙම අහනවා.....


මොන මඟුලකට කොළඹට ආවද බන් උඹ...? 


උත්තරයක් නැති තැන මෙහෙම හිතලා හිත හදා ගන්නවා... 


අපිට මෙහෙමනම් රට ගිය උන්ට කොහොම ඇත්ද?