විවාහ දින මතක සටහන්.. 3 මධු සමය... බුෆේ එක වැහුවා සර්....

පළවෙනි දින විවාහ උත්සවයෙන් පස්සේ තමයි ගිය පාර ලිපියේ නැවැත්තුවේ.... කියවපු නැති අය කියවලා එන්න ඕන නම් මෙන්න එක කොටස මෙන්න දෙක කොටස. බ්ලොග් එකට ලිපියක් නොලියා ගතකල වැඩිම කාලය තමා මේ ලිපි දෙක අතර ගත වුනේ.. ඒ තිබුණු කාර්ය බහුලත්වය නිසා... ඒත් බ්ලොග් කියවීම නම් එක දිගටම ගියා.. ඒ අතරේ කට්ටියක් පාළු ගෙයි වලන් ගොඩකුත් බිඳලා තියෙනවා දැක්කා. ඒ ගැනත් ලියන්න ඕන... ඒ වගේම සතුටුදායක ආරංචි තුනකුත් කියන්න ඕන මගේ බ්ලොග් එක ගැන.. මෙන්න ඒවා..


1. මගේ බ්ලොග් එක පහු ගිය දාක දෙවෙනි උපන් දිනය සැමරුවා.. සුභ උපන් දිනයක් ටිකක් හිනාවෙන්න ඇවිත් යන්න.


2. බ්ලොග් එක පටන් ගත්ත කාලේ දැවැන්ත බ්ලොග්කරුවන්ගේ බ්ලොග් දිහා බලලා අපටත් මෙච්චර ෆලෝවර්ස්ලා හිටියොත් කියලා සිහින මැව්වා.. මේ වෙද්දි මගේ බ්ලොග් එක ෆලෝවර්ස්ලා 500ක් පන්නලා...


3. මගේ බ්ලොග් එකේ වැඩිම දෙනෙක් බලපු ලිපිය වෙච්ච ගෑනු පත්තිනි අම්මලා..., පිරිමි අපි විතරක් වලත්තයෝ කියන ලිපිය හිට් 6000ක් පන්නලා තියෙනවා.


ඉතින් මේවා ගැන හිතේ තියෙන පුංචි ආඩම්බරයක් එක්ක  මෙන්න පටන් ගන්නවා අද කතාව.. පහුගිය ලිපි වල තිබ්බා කමෙන්ට් වලින් කට්ටිය  මේ ලිපිය එනතුරු පුල පුලා බලා හිටිය බව නම් මතකයි... එහෙනම් මෙන්න සහෝදරවරුනි, මධුසමය. 



හරි පලමු දිනය රාත්‍රී අපි විවාහය හිටපු හොටලේම නැවතුනා.. එය නොමිලේ දුන්නා මට මතක විදිහට... අයේ කවදා යන්න වෙයිද කියලා නොදන්න නිසා අපි දෙන්නගෙම අදහස වුනේ හොඳ තරු හෝටල් වලට යනවා කියලා මධු සමයට.. ණය වෙලා වුනත් ගියා ඉතින්... පෙරදින රාත්‍රී නින්දක් නැති නිසාත්, දවසම අර ඇදුම ඇදගෙන නැවි නැවි වැඳලා කකුල් වලට හොඳ ගනන්.. ඒ නිසා නිදාගෙන නැගිටලා කළුතර පංසලට ගිහින් එන්න හිතාගෙන ඔන්න නිදා ගත්තා... වෙලාව හවස තුනයි තිහට විතර ඇති..


ඔය නින්ද අතරේ රංජු මට තට්ටු කරලා ඇහැරෙව්වා... මෙන්න දෙබස..


අභීත.. කවුද දොරට ගහනවා වගේ....


මොන දොරට ගැහිලිද මේ හෝටල්වල...


ඒ එක්කම සද්දේ ආයෙත් ඇහුනා... ඇත්ත නේන්නම්, කවුද දොරට ගහන්නවා තමා...


මම ඉතින් අඩ නින්දෙන් හිතෙන් බැන බැන ගියා දොර අරින්න... දොර ඇරපු ගමන් කොල්ලෙක් ඉන්නවා කොස්සකුයි බකට් එකකුයි අරගෙන..


excuse me sir, Evening housekeeping?


oh.. no problem, come.. වෙන ඉතින් මොනවා කියන්නද?


අප්පට සිරි.. ඇහුවමයි මෙහෙම ගෙස්ට්ලා ඉන්න රූම් එකකට හවුස් කීපින්ග් දෙනවා කියලා පැය කිහිපයක් ඇතුලත.. මම මුවින් නොබැන වෙලාව බැලුවා... හප්පට සිරි.. රෑ 11.30යි. පැය අටක් එක දිගට සැප නින්දක ඉඳලා තියෙන්නේ... කළුතර යන්න හිටිය මදැයි හවස ඇහැරිලා.... හොටලේ උන් බලන්න ඇති පැය අටක් තිස්සේ එළියටවත් කන්නෙවත් එන්නෙ නැතුව ඉන්නෙ මුන් දෙන්නට මොනා වෙලාද කියලා.. ඒක නිසා තමයි සුද්ද කරන්න එකෙක් එව්වෙ කියලා මට හිතුනේ... දැන් කන්නත් නෑ... පොර සුද්ද පවිත්‍ර කරලා ගියාට පස්සේ කතා කලා භෝජනාගරෙට. මේ තියෙන්නේ දෙබස..


හෙලෝ... 204 රූම් එකෙන් කතා කරන්නේ.. බුෆේ එක ඕපන්ද?


අනේ නෑ සර්, 11 වෙද්දි අපි ක්ලෝස් කරනවනේ....


අහ්, එහෙමද? මට රූම් එකට ඩිනර් ගෙන්නගන්න පුළුවන් වෙයිද?


සර් කිචන් එකට කතා කරනවද? එතනින් ඔඩර් කරන්න පුළුවන්..


ඔය වෙලා තියෙන්නේ ලෙසටම... ගත්තා කිචන් කියන කුස්සියට...


හෙලෝ...  


මම 204 රූම් එකෙන් කතා කරන්නේ... අපිට ඩිනර් එක රූම් එකට එවන්න පුළුවන් වෙයිද?


පුළුවන් සර්... මොනවද අවශ්‍ය?


මොනවද තියෙන්නේ.. මෙනු එකක් එවන්න පුළුවනිද?


දැන්නම් සර්ට ගන්න වෙන්නේ සැන්විචස් විතරයි...  මොකද කිචන් එකත් වහලා.. ඒත් අපි ඉක්මනට එවන්නම්..


එහෙනම් සැන්විචස් ප්ලේට් හතරක් එවනවද?


සර් දෙන්නෙක් නේද ඉන්නේ... දෙකක් ඇතිවෙයි.. ඒකටම තව ඇක්සසරීස් වගයකුත් එනවා..


ඕකේ.. එහෙනම් දෙකක් එවන්න... ගුඩ් නයිට්.


ගුඩ් නයිට් සර්..


මෙන්න ටිකකින් වේටර් කොලුවෙක් එනවා අර ක්ලබ් සැන්විච් කියන ජාතියේ ඒවයි, අලකූරු බැඳපුවයි, තම්බපු එළවළුයි දාපු පිඟන් දෙක උස්සගෙන... ලෝකේ තියෙන අන්තිම කෑම වේල වගේ දැක්කේ.. එච්චර බඩගිනි... ඉතින් ඊට පස්සේ වේටර් මල්ලි ඒව මේසෙ උඩින් එහෙම තියලා මට මෙහෙම කිව්වා...


සර්, මේ බිල් එක සයින් කරලා දෙනවද?


ඕකේ මල්ලි, දෙන්න... අනේ පෑනත් දෙන්න මල්ලි...


බිල බලපු මගේ යටිබඩෙන් හීනි කැක්කුමක් වගේ එකක් ඇවිත් ඒක බඩ හරියෙන් නැවතුනා... මේ තියෙන්නේ ගෙඩි රුපියල්ම 2800.00ක්... මම මටම හිනා වෙවී බිල් එක අත්සන් කරලා දුන්නා...



කොහොම හරි අර ගිය මාරක නින්ද නිසා දෙන්නටම එළිවෙනකම් නින්දක් නෑ.. දෙවෙනි දවසෙ ගොඩාක් දුර යා යුතු නිසා වේලපහින්ම එළියට බැස්සා.. අර මීටර් 100ක් විතර දිග බුෆේ එකෙන් බුරිය උල් වෙන්න කාලා පිටත් වුනා ලංකාවේ මධු සමයට යන යුවලවල් අතර ප්‍රසිද්ධ හුන්නස් ෆෝල්ස් හෝටලේට යන්න.. අප්පට සිරි.. මුහුදු යනවා වගේ... යනවා යනවා ඉවරයක් නෑ.. පාළු පාරවල් දිගේ වාහනේ එළවලා හෙම්බත් වෙලා හිටියේ.. ඒත් හෝටලේ දැක්කම ඒවා සංසිදෙන්න වැඩි වෙලා ගියේ නෑ...

කොහොම හරි එහෙ මෙහෙ ඇවිදලා ෆොටෝ එහෙමත් ගහලා කාමරේට ඇවිත් පොඩි ඇලට් එකකුත් දාලා රාත්‍රී කෑම සඳ හා යන්න සූජානම් වුනා... මම කොට කලිසමකින් හා ස්කිනි එකකින් සැරසිලා එලියට බැස්සේ සීතල ටිකක් දරුණුවට විඳගන්න සිතාගෙන.. මෙන්න මමයි භෝජනාගරයේ දොර ලඟ හිටපු සේවක මහත්තයයි අතර වුන දෙබස...


සර්, මෙහෙම ඇතුලට යන්න දෙන්න බෑ...


ඒ මොකද?


රෙස්ටුරන්ට් එකට එනවනම් ෆෝමල් විදිහට ඇඳගෙන එන්න ඕන..


කෝ ඉතින් කොහෙවත් එහෙම කියලා නෑනේ.. අඩුම ගානේ  රෙස්ටුරන්ට් එකේ බෝඩ් එකකින්වත්....


නෑනම් තමයි සර්, ඒත් මෙහෙම යන්න බැහැ..


කිරි අප්පට බල්ලො පැනපි.. දැන් මොකෝ කරන්නේ... පාට් එක බස්ස ගන්නත් බැහනේ...


හරි එහෙනම්, මගෙ රූම් නම්බර් එක 105. ඒකට ඩිනර් එක එවන්න...


ඕකේ සර්, මොනවද එවන්න ඕන...


රයිස් අන්ඩ් කරි.. (දවස තිස්සේ මඟ දිගට අනන්මනම් කාල හිටපු නිසා බත් කෑමේ අවශ්‍යතාව නිසයි මම එහෙම කිව්වේ...)


ටිකකින් ආවා... තඩි ට්‍රේ දෙකක් අරගෙන.. අපි ටෙබල් එක අතින් පෙන්නලා පාඩුවේ හිටියා... මිනිහාත් තියලා ගියා.. අර සිද්දිය නිසා පොඩ්ඩක් තරහ ගිහින් හිටියෙත්... තඩි පියන් දෙක ඇරපු මම කෑම එක දිහා බැලුවා.. මෙන්න මෙනූ එක...


බත්, වැටකොළු, පරිප්පු, භාගෙට උයපු බෝන්චි, සම්බෝල, පපඩම්, තම්බපු බිත්තරයක්... අම්මපා මේවා කන්න මේ හෝටල් වලට එන්න ඕනද? අමාරුවෙන් හිත පාලනය කරගෙන කෑම ටික කෑවා.. කියවන ඔක්කොටම කියන්නේ... රහට කන්න හිතාගෙනනම් හුන්නස් ෆෝල්ස් යන්න එපා... අනිත් හැම දෙයක්ම නිසි පරිදි තිබුනත් ඔවුන් රහට කෑම දෙන්න අදටත් අසමත්.. මම යවන කස්ටමර්ස්ලා කරන එකම චෝදනාව තමයි ඕක..

ඔය විදිහට එදා රෑත් ගෙවිලා ගියා.. ඊලඟ රැය සඳහා වෙන් කර තිබුනේ මහනුවර අර්ල්ස් රිජන්සි හෝටලය... අන්න හෝටල්... කිසි දෙයක වැරැද්දක් කියන්න නෑ... සුපිරිම සුපිරි.. අද වෙනතුරු මම කාලා තියෙන හෝටල් අතරින් කෑම රහම හෝටලය තමයි මේ... වටේ යනවනේ.. ඉතින් අපි පිටත් වුනා රිජන්සි එන්න... අප්පටසිරි.. මගේ ඇදුම් ඉවරයි.. පරණ එකක් ඇදගෙන තෙල්දෙනිය ටවුමෙන් ශෝටකුයි ටී ෂට් එකකුයි අරගෙන ඒකත් ඇඳගෙනම පිටත් වුනා.. එහිදී මොකුත් විශේෂ සිදුවීම් නෑ... ඉතා විශිෂ්ඨ ගණයේ හෝටල් අත්දැකීමකුත් එක්ක ඒ දවස ගෙවී ගියා...



දැන්නම් දිඟ වැඩියි වගේ.. දෙවෙනි ගමනත් මේකෙන්ම ලියන්න අදහස් කරගෙන සිටියත් ඒක ඉතා දිග වැඩිවෙන කාරණයක් නිසා මෙතනින්ම නවතිනවා... ආයෙත් එන්නේ විවාහ දින මතක සටහන් කථා පෙලේ අවසන් කොටස අරගෙන... ඒ තමයි දෙවෙනි ගමන.. අධිවේගී රිය ධාවන, රා සමඟ ආරාධිතයින් පොලීසියේ, නැට්ටුවෝ වෙරිවී බල්ටි ගසන අවසන් කොටස සතියක් ඇතුලත බලාපොරොත්තු වන්න....


ප.ලි. පුරා වසර දෙකක් මා සමඟ සිටි ඔබ මාගේ ශක්තියයි... ඒ වෙනුවෙන් මාගේ හෘද්‍යාංගම ස්තූතිය පිළිගන්වන අතර ඒ ලබා දුන් සහයට මම සදා ණයගැතියි...