උපුල් ගැන තවත් එක් කතාවක්......

උපුල් මල්ලී ගැන මම කලින් කතාවක සදහන් කලා... ඒ ප්‍රාදේශීය විවිධත්වය 2 කියන කතාවෙදි... ඒකෙදි මම ඔහු ගැනත් සදහන් කලා කියලා මට මතකයි.... මම යන චාරිකා අතරින් මම කැමතිම මේ උපුල්ගෙ ගෙදර යන්න... කොළඹ ඉදන් ගාල්ලට ගිහින් ගාල්ලෙ ඉදන් අකුරැස්සට ගිහින් අකුරැස්සෙ ඉදන් දාම්මලට ගිහින් තවත් විනාඩි 20ක් විතර පයිනුත් යන්න ඕන... අක්කර 7ක තේ වත්තක් මැද පිහිටලා තියෙන ඒ ගෙදරට නිවැසියන්ගේ සෙනෙහෙබර ආගන්තුක සත්කාරය එකතු උනාම එතන සැබෑම සොදුරු තැනක්...

උපුල් හරිම විනෝදකාමීයි කියලා මම කියල තියෙනවනෙ... ඒක නිසා උපුල්ට වෙන ඇබැද්දිත් ගොඩාක් වැඩියි... මේ එක සිද්දියක් විතරයි..... තව ඒවා මතු කාලයකදී කියන්නත් බලාපොරොත්තු වෙනවා....

බාලදක්ෂ ව්‍යාපාරය තුලින් හදුනාගත්ත යාලුවො එක් දවසක අපේ ගමට ආවා... ඒ ආවහම නවාතැන් ගන්නෙ දමින්ද මල්ලිලාගෙ ගෙදර.. (මෙයා ගැනත් කතා තියෙනව ගොඩාක්...) මේ ගෙදරට යද්දි පොඩි අතුරු පාරක් දිගේ මීටර් 900ක් විතර ඇවිදගෙන යන්න තියෙනවා... දැන් අපි 15ක් විතර ඇවිදගෙන යනවා.. කොල්ලො 15ක් ඉන්න තැනක විනෝදය ගැන අමුතුවෙන් කියන්න ඕනෙ නෑනෙ නේද?

අවාසනාවක මහත.. ගෑණු ළමයි දෙන්නෙක් එනවා ඉස්සරහට... එතකොට ඉතින් ඔන්න අපේ උන් ටික උපුල්ට කිව්වා... පුලුවන්නම් ගිහින් ඔය කෙල්ලො දෙන්නත් එක්ක කතා කරපන්... උපුල් කියනවා කෙල්ලො දහදාහකට වැඩියෙන් කතා කරපු මට මුන් දෙන්න කවුද කියලා.. එහෙම කියලා මූ පුරුෂ ධෛර්යය අරගෙන ගියා ගෑණු ළමයි දෙන්න ගාවට... ඔන්න ඇහුව මෙහෙම...

නංගී, මේ පාර දිගටම තියෙනවද?

කෙල්ලො දෙන්නටත් තේරුනා මුට වැරදුනා තමයි කියලා... වෙනදට මේ වගේ ඒවට රවන බනින ගැණු ළමයින්ට අද යන එන මං අමතක වෙලා හිනා වෙන්න පටන් ගත්තා... අපේ කොල්ලො ටිකත් උඩ පැන පැන හින වෙනවා... මූටත් දැන් හෙනම ලැජ්ජාව...

මම පස්සෙ හෙමීට මෑන්ගෙන් අහුවා උඹ මොකක්ද අහන්න ගියේ කියලා.. ඌ කිව්ව මම අහන්න ගියෙ අයියේ, මේ පාර දිගටම ගිහින් වැටෙන්නෙ කොහෙටද? කියල... ඒත් ඇහුනෙ අර විදිහටනෙ කියලා....

අන්තිමට උනේ පොර වෙන්න ගිහින් මෙලෝ තේරුමක් නැති ප්‍රශ්නයක් අහලා ඔක්කොම චා කරගත්ත එක..... (හසිතගෙ චා ගෲප් එක ගැන නෙමෙයි මේ)....

ප.ලි. මේ කතාවට හිනා යන්නෙ නැතිවෙයි කියලත් කීප දෙනෙක් කිව්වා.. එත් ඔන්න ඔහෙ කමක් නෑ කියලා මම දැම්මා....