මදුවිත නිසා ඇති වූ මත් ගතියත් තුරන් වෙලා තිබ්බ නිසාත්, පොලිස් නිළධාරීන් අපිට ආතල් ගන්න ඉඩ නොදුන්න නිසාත්, හැමෝම බලාගත්ත අත බලාගෙන අනන් මනන් කොදුර කොදුර හිටියා... මමත් බිම ඉඳගෙන ඔහේ බලාගෙන හිටියා... ගලවපු ෂර්ට් එක ඔලුවට තියාගෙන අවුරුදු පනහක විතර මනුස්සයෙක් මම ලඟ නිදාගෙන හිටියා... ටික වෙලාවකින් ඔහු මගේ පැත්තට ඔළුව හරවලා මෙහෙම ඇහුවා...
බොසා... ගිනි පෙට්ටියක් නැද්ද?
ඒ කාලේ කොයි වෙලේද ගිනි පෙට්ටියක් නැත්තේ.. මම සාක්කුවෙන් ගිනි පෙට්ටියක් අරන් දුන්නා...
බොසා.. මම මේක තියාගන්නවා.. මාව ඇතුලට දාද්දි මුන් මගේ ගිනි පෙට්ටියයි සිගරට් ටිකයි ඔක්කොම ගත්තා... බොසා... සිගරට් එකක් නැද්ද?
අපිව හෝල් සේල් ඇතුලට ගෙනාපු නිසා අපිව පරීක්ශා කලේ නෑ.. ඒ කාලේ තිබ්බා මැටහෝන් කියලා මෙන්තෝල් සිගරට් එකක්... ඒ පැකට් එකක් මගේ සාක්කුවේ තිබ්බා.. ආයේ සිගරට් එකක් බොන්න හිතක් තුන් සිතකවත් නොතිබ්බ නිසා මම ඒක පිටින්ම ඔහුට දුන්නා...
බොසා.... බොසා නම් දෙවියෙක්....
ඔහු මට එසේ කුළුපඟ වෙද්දි මට හිතුනා ඔහුත් එක්ක ටිකක් කතා කරන්න...
අයියා.. ටිකක් කතා කරමුද?
මොනාද...? ඔහුගේ ගැඹුරු හඬ මට අදටත් ඉතා පැහැදිලිව මතකයි...
කොහෙද ඉන්නේ....
එළුගලේ....
මොකෝ අද මෙහෙ එක්ක ආවේ...
වරෙන්තු...
මොකටද?
කසිප්පු තමයි ඉතින්...
අප්පට සිරි...
වරෙන්තු දෙකක් බොසා... මට ඒත් මතක එකයි... මුන් තමයි කියන්නේ වරෙන්තු දෙකක් කියලා...
කවුරුත් ආවද ගෙදරින්...
මම එන්න එපා කිව්වා බොසා... හෙට කෙළින්ම යනවා ඇතුලට... මාස හයක් විතර ඉඳලා එනවා ආපහු... මොහු නිකම් සාමාන්‍ය දෙයක් වගේ කියවනවා...
නම මොකක්ද අයියේ...? මම කථා කරන එක බාධාවක්ද?
බොසා... මගේ මල්ලිත් මට අයියේ කියන්නේ නෑ.. ඉතින් මට අයියේ කියපු මල්ලි කතා කරන එක මට අවුලක් නෑ.. අහන්න... දැන් අපේ වුනුත් වට වෙලා කථාව අහන්න...
නම?
ක්ලිෆර්ඩ්.. ක්ලිෆර්ඩ් පෙරේරා..
මෙහෙමද ගෙවල්..?
වත්තල... ගෑනි මෙහෙ...
දැන් කෝ..
රට ගියා...
ඒ මොකෝ...
එයා ගුරුවරියක්.. සයිප්‍රස් ගියා.. දෙපාරක් ආවා මට ටිකට් හදාගෙන.. මම යන්න බෑ කිව්වා බොසා... ඊට පස්සෙ ලමයිනුත් අරගෙන එයා ගියා...
ඇයි යන්න බෑ කිව්වේ..
එතකොට මම කුඩු ගහන්න ඇබ්බැහි වෙලා.. ගියොත් ඒක නැති වෙනවානේ...
එතකොට දැන් ඉන්නේ...
දෙවෙනි ගෑනිත් එක්ක...
අප්පට සිරි.. ඒක කොහෙන්ද සෙට් වුනේ...
කසිප්පු බොන්න ගිහින්....
ඒ කිව්වේ...
එයා තමයි කසිප්පු හැදුවේ... මම බොන්න ගිහින් උදව්වට ඉදලා අන්තිමේ එතනම නැවතුනා... මට නිකන් අවුල් වගේ මේවා අහලා.. අපේ වුන්ගේ ඇස් උඩ ගිහින් මේ වෙද්දි...
පොඩි කාලේ කොහෙද හිටියේ..
වත්තල..
ඉස්කෝලේ...
වත්තල ******* ( ඉස්කෝලේ නම අහපු අපිට නිකන් පිස්සු වගේ වුනා..)
අම්මයි තාත්තයි...
තාත්තා ඩොක්ටර්.. අම්මා නර්ස්... ආයෙත් තරු පැන්නා අපේ ඔළුවලින්.. දැන් මේක සාමාන්‍ය දෙයක් වුනාට ඒ කාලේ අපිට නිකන් ඔළුවට කුළු ගෙඩි පාරවල් වදිනවා වගේ..
දැන් අයියා හිරේ ගියාම කවුද බිස්නස් එක කරන්නේ...
මගේ පවුල කරයි... එයා දැන් අවුරුදු 31ක් මේ රස්සාවේ...
අයියට දැන් කීයද වයස....
48යි...
එතකොට පවුල අවුරුදු 17 ඉඳලා කසිප්පු පෙරනවද?
මගේ පවුල මට වඩා අවුරුදු 14ක් වැඩිමල් මහත්තයෝ...
ඈ..... *&*#@*&? තරු පොකුරු පොකුරු අපේ වුන්ට.... වෙරි හිදිලා ඔක්කොටම... දැන් හෙට මොකද කරන්නේ...
මුන් උසාවි දායි.. මම ඇතුලට යයි...
පොලීසියේ දුරකථනය නාද වුනා... පොලිස් සැරයන්ගේ උත්තරේ මෙහෙමයි...
ආ.. හරි සර්... මැච් එක ඉවර වෙච්ච ගමන් එලියට දාන්නම්.. ඔව් සර්.. රෑ වුනොත් මෙයාලට බසුත් නැති වෙනවනේ.. හරි සර්.. තව විනාඩි පහලොවකින් විතර දාන්නම් එලියට....
නිදහස් සුසුම් හෙලුවත් අපි එකෙකුටවත් ක්ලිෆර්ඩ් දාල යන්න හිත නෑ.. මැච් එක ඉවර උනාට පස්සේ අපිව පිටත් කරා.. එන්න ලැහැස්ති වෙලා මම අන්තිම ප්‍රශ්නේ ඇහුවා...
අතීතය මතක් වෙද්දි දුක නැද්ද අයියේ...?
මොකටද? මේ ප්‍රශ්නෙට දෙන්න උත්තරයක් කියවන ඔබ ලඟ තියෙනවද?
ඔය ලියලා තියෙන්නේ කාලයකින් එලටම..
ReplyDeleteඇත්තටම නියම ප්‍රශ්නේ නියමම උත්තරේ මොකට ද?
දුකනම් තමා ...ඒත් මොකද කරන්නේ නේද?
ReplyDeleteබොහොම කාලෙකින් ලස්සන ලිපියක්...
ReplyDeleteපිෂ්ෂු හැදෙනවා...!!
ReplyDeleteහිතාගන්න බැහැ
ReplyDeleteහිතට වැදුනු ලිපියක්... මේ වගේ සමාජය වපර ඇහෙන් බලන මිනිස්සු ලග සමාජය දේවත්වයෙන් සලකන උන් ලග නැති හොද ගතිගුණ තියෙනවා කියලා මම හොදටම දන්නවා... ඇතුලට ගිය මගෙ යාලුවෙක් බලන්න කීප වාරයක්ම ගිහිල්ලා සහ එළියට ඇවිල්ලා ඒකා කියපු කථා එක්ක මටත් ලියන්න දේවල් තියෙනවා ඉදිරි දිණයක... ඔබට ජය !
ReplyDeleteනැව ගිලුනත් බෑන් චූන් ගන්න ආතල් බුවෙක්.. සමහර ඒවුන් හරියට බොරුත් කියනවා විශේෂයෙන් ඔය සබ්ජෙක්ට් ඉන්න උන්.. උඹ දන්නවා නේ මට වඩා...
ReplyDeleteහෑ... උබ පොඩ්ඩ මිස් උන ගමන් මගේ කන පලන්න හදන්නෙ නිකන් උබ ඒ කාලෙ අහින්සක වගේනෙ බොල.. කුපාඩියා!
ReplyDeleteනොතේරේ නොවැටහේ
ReplyDeleteකතාව එක හුස්මට කියවන්න ඇහැක් විදිහට ලියල....ලස්සන ලියවිල්ල...
ReplyDeleteගිනි කාෂ්ඨක අව්වට පිච්චෙමින් පාරෙ වැඩකරන අය දැක්කම වායුසමීකරණ කාමරයෙන් එලියට නොබහින අයට හිතෙන්නෙ ඒ රස්නෙ කොහොම දරාගෙන ඉන්නව ඇද්ද කියල....
ඒත් පදම් වුන ඒ ශරීරවලට හිතන තරම් තදින් ඒ උනුසුම දැනෙන්නෙ නෑ...
//හෙට කෙළින්ම යනවා ඇතුලට... මාස හයක් විතර ඉඳලා එනවා ආපහු... //
ඒ ජීවිතයටම හුරුවෙලා එයින්ම හෙම්බත් වුන කෙනෙකුට ඒක පුංචි නිවාඩුවක් විතරයි..
හිනා නෑ
ReplyDeleteක්ලිෆර්ඩ් මහත්තයා , අභී අයියා අහපු දේවල් වලට උත්තර දීල නෑ.. ඒ වෙනුවට අභී අයියගෙන් ප්‍රශ්න අහලා... අන්තිම එකට කොහොම උත්තර දෙන්නද..:O
ReplyDeleteසරළ ලස්සන ලිපියක් . පුදුම හිතෙන ජීවිත. කොච්චර ලස්සන ජීවිතයක් ගෙවන්න තිබුන කෙනෙක්ද .
ReplyDeleteමෙහෙමත් ජිවිත...හ්කොහේ හිටියත් කරුමේ පඩිසන් දෙනවා කියන්නේ මේවට තමයි.. මෙයානම් ඉල්ලගෙන කාලා ..මිනිහා ඇන්තනිස් පොරක් ද ?
ReplyDeleteammai , thaththai dennama wadata yana nisa mehema wenna athi kiyala hithuna :( ... lassana jeewithayak gatha karanna thibba kenek
ReplyDeleteඅනේ මන්ද... ජීවිතෙයි රස්සාවයි එකට බැදිලද..?
ReplyDeleteහුටා
ReplyDeleteහැම කෙනෙක්ගෙම ජීවිත කතා තුලින් අපිට ගන්න මොනව හරිම දෙයක් තියෙනවා නේද? අභීත මල්ලී. ඉතිරි හරියත් ලියන්න ඉක්මනට. මොකට දුක් වෙනවද්? එක අතකට.
ReplyDeleteඅන්තිම ප්‍රශ්නෙට උත්තරේ - නෑනේ දන්නේ නෑ ......
ReplyDeleteඅමුතුම ජීවිත ..... හිරේ ඉන්න හුග දෙනෙක් අතීතය ගැන පසු තැවෙන්නේ නෑ .. අද්දැකීමෙන්ම මං ඒක දන්නවා
වරදකරුවාෙග් ෙලාකුම වරද, වරද ෙත්දුම් ෙනාගැනීමයි.
ReplyDeleteනීතිෙයන් ොච්චර දඩුවම් දුන්නත් වරද ෙත්රුම් කරලා ෙදන්නෙ නැති නිසා ඒ් දඩුවමත් ප්‍රාෙයා්ගික නෑ.
මොකටද?
ReplyDeleteකාලෙකට පස්සෙ උඹ තුල ඉන්න ලේඛකයා අවදි වෙච්ච එක ලොකු දෙයක් බං.
henryblogwalker (මට භිතෙන හැටි) the Dude (HeyDude) and මගේ ඩෙනිම My Blue Jeans
මිනිහා දුක්වෙන්නෙත් නැති එකේ අපි දුක්වෙන්නෙ//// මොකටද//////
ReplyDeleteජීවිතේ ඒ හැටියෙන්ම බාර ගත්තම "දුක" කියලා එකක් නෑ....හැබැයි ක්ලිෆර්ඩ් කිව්වෙ ඇත්තමයි කියලා මම විශ්වාස කරන්නෙ නෑ.
ReplyDeleteපොලිස් කූඩුවේ අපි හිටපු මාස 6ක පමණ කාලයේදි ඔවැනි පුද්ගලයො ඕන තරම් ආවා ගියා, උන් වැඩිපුරම කිව්වෙ බොරු.
කොහොමත් පොලීසියකදි කවුරුවත්-කාටවත් "ඇත්ත" කියන්න අවශ්‍යම නෑ.