තැටිය රත් වෙච්ච වෙලේ රොටිය පුච්ච ගන්න ඕන..... කෙටිම පෝස්ට් එක.....

මම දාන්නේ අද මගේ ජීවිතේ ලියන කෙටිම පෝස්ට් එක..  බ්ලොග් අවකාශෙට මම ආවේ මීට අවුරුදු දෙකකට චුට්ටක් කලින්... එදා ඉඳන් අද වෙනතුරු මම මොනාහරි දෙයක් කරමින් ප්‍රශංසා ලබමින්, නින්දා ලබමින්, බ්ලොග් අයට රැකියා හොයලා දෙමින් මඟුල් කපුකම් කරමින් තවත් නොයෙක් දෑ කරමින් කාලය ගත කලා... සමහරුන්ට මඩ ගැහුවා.. සමහරුන්ට ප්‍රශංසා කලා... සමහරුන්ට බැන්නා... තවත් සමහරුන්ට පවුලේ අයට වගේ ආදරේ කලා.... මේ මල් සහ ගල් මැදින් මම මෙච්චර දුරක් ආවා.... ඉදිරියටත් මම යනවා මගේ ගමන මේ මම ආපු විදිහටම... 


මෙන්න මගේ පාඨකයිනි.... ඔබ මේ කියෙව්වේ.............




පප්පර පෑ.......න්.. පා... පා... පා... පප්පර පෑ..........න්......

ටිකක් හිනාවෙන්න ඇවිත් යන්න බ්ලොගයේ, 

විජයග්‍රාහී.......

දෙසිය වන සටහනයි...........!

ප්‍රශංසා, නින්දා කරමින් දුකේදී සැපේදී සිටිමින් මට සහය වූ මගේ සියළුම පාඨකයින්ට කරුණා පෙරදැරි හදවතින් පුදමි.