ආ පුතා.... මම ඉන්නෙ කොළඹ....

ගොඩාක් අය කැමතියිනෙ තමන් නාගරිකයි කියලා පෙන්නන්න.. ගෙදර විදුලි පංකාවක් නැති සමහරු ඔෆිස් එකට ගිහින් ඒසී මැෂින් එක පොඩ්ඩක් වැඩ කලේ නැත්නම් බෙරිහන් දෙනවා... කොහෙද ඉන්නෙ අහපුවම කියන්නෙ ලගම තියෙන නගරයේ නම... බලපුවම ගෙදරට එතන ඉදලා කිලෝමීටර් 40ක් විතර යන්න ඕන... මම මෙන්න මේ වගේ දෙයක් ගැන තමයි අද කියන්න යන්නෙ....

මම කොහොමත් කතාවට අදාල පසුබිමත් පොඩ්ඩක් කියන නිසා මේ ටිකත් කියලම ඉන්න ඕන... මේ සිද්ධිය වෙද්දි මගේ වයස අවුරුදු 18ක් විතර ඇති. අපේ ගෙදර (කුරුණෑගල.) පිටිපස්සෙ පොඩි වත්තක් තියෙනවා. එකම වත්ත උනාට පොඩි කන්ඩියකින් නැගලා තමයි මේ වත්තට ගොඩ වෙන්න තියෙන්නෙ... අපි පොඩි කාලෙම අම්මලා මේකෙ නානාප්‍රකාර පලතුරු එලවලු වවලා තිබ්බ නිසා අදටත් ගෙදර වත්තෙ අවුරුද්ද පුරාම කුමක් හෝ පළතුරක් ඵල දරන නිසා අපිත් ගෙදර ඇතුලෙ ගත කරන කාලෙට වඩා වත්තෙ පිටියෙ ගෙවුනු කාලය වැඩියි... වෙන කතා යනවනෙ.. හරි මෙන්න කතාව....

දවසක් වත්තට ගිහින් ආපු අපේ අම්මා අර කණ්ඩිය ලගදි ලිස්සලා වැටුනා.. එකේ ප්‍රථිපලය උනේ අම්මාගෙ කකුලෙ අස්ථි දෙකක් හොදටම පුපුරලා ගිය එකයි... ඉංග්‍රීසි බෙහෙත් කරලා නිට්ටාවට සුව නොවුනු තැන හැමෝම වගේ අම්මත් සිංහල බෙහෙත් වලට යොමු වෙන්න තීරණය කලා... මේ සදහා අම්මා තෝරගත්තෙ ගලේවෙල ඉදලා මාතලේට යන පාරෙ කොබ්බෑවැහැර කියලා ගම්මානෙක හිටපු වෙද මහත්තයෙක්.. එතුමාගෙ විශේෂත්වය තමයි එතුමා බෙහෙත් කරන්න පටන් ගන්නෙ මධ්‍යම රාත්‍රී 12ට... මිනිස්සු දවල් 12 විතර ඉදන් පෝලිමේ ඉන්නවා... ගෙදර කොල්ලෙකුට ඉන්නෙ මම විතරක් නිසාත් අම්මගෙ කකුල අමාරු නිසාත් මට තමයි සෙට් උනේ පෝලිමේ ඉන්න වැඩේත්.. මමත් දැන් 1ට විතර ගිහින් බංකුවක ඉද ගත්ත.... අම්මවත් වත්තන් කරගෙන ඇවිත් මගෙ කිට්ටුවෙන් බිම වාඩි කෙරෙව්ව.. එක එක නානාප්‍රකාර කට්ටිය ඉන්නවා පෝලිමේ... මට කලින් හිටියෙ හොද පොශ් විදිහට හිටපු ආන්ටි කෙනෙක්... මම හිතන්නෙ වයස 35ක් විතර වගේ වෙන්න ඇති... 35 කට්ටිය ඒ කාලෙ ආන්ටිනෙ.. දැන් අක්ක උනාට.

කොහොම හරි පැයක් විතර වෙද්දි මේ ආන්ටි මාත් එක්ක කථාවට වැටුනා.. මාත් ඉතින් කැමැත්තෙන්ම ආන්ටිත් එක්ක චැට දාගෙන හිටියා.. එක වෙලාවකදි ගියා මෙහෙම දෙබසක්...

ආ.. පුතා.. වෙද මහත්තයා කීයට විතර එයිද දන්නෙ නෑ නේද?

12ට තමයිනෙ ආන්ටි එනව කියන්නෙ.. සමහර වෙලාවට පරක්කුත් වෙනවලු..

ඒක තමයි.. මොකද පුතා අම්මට..

කකුලෙ ඇටකටු දෙකක් පිපිරලා.. ඉංග්‍රීසි බෙහෙත් කලා.. ඒත් හරි ගියෙ නෑ... ඒකයි මෙහෙ ආවෙ... ආන්ටි කොහෙද?

මම කොළඹ..

ආ... ඇත්තද ආන්ටි.. කොළඹ කොහෙද?

ඇත්තම කියනවනම් මම ඒ කාලෙ කොළඹ පැත්තෙන්ම දැනගෙන හිටියෙ බොරලැස්ගමුව විතරයි... ඒත් අපේ ලොකු පුංචිලා හිටපු නිසා.... දැන් තමයි දන්නෙ බොරලැස්ගමුවත් කොළඹ නෙමෙයි කියලා... අර ප්‍රශ්නෙ ඇහුවෙත් හදිස්සියේවත් බොරලැස්ගමුවෙවත් කිව්වොත් තවත් ටිකක් කථාව ඇදගෙන යන්න තිබුනනෙ... ආන්ටිගෙ උත්තරය උනේ මේකයි..

කොළඹ කිව්වට පුතා මම ඊට ටිකක් මෙහා... මම යක්කල.. (ඔව් ඔව් පූසන්ගෙ ගෙවල් පැත්තෙ තමයි)පුතාලා කොහෙද?

ඔන්න ඉතින් මට හිනා යන්න පටන් ගත්තා... ඒ කාලෙත් මට කොළඹයි යක්කලයි අතරෙ තිබ්බ දුර ගැන අවබෝධයක් තිබ්බා... අර අහිංසක පුතා චරිතය මොහොතකට නැවතිලා කොලුකම ඉස්සරහ ආවා.... මම ආන්ටිට දුන්න උත්තරේ මෙහෙම එකක්..

ආ.. ආන්ටි අපිද? අපිත් කොළඹ...

ආ..... ඇත්තද පුතා... කොළඹ කොහෙද?

කොළඹ කිව්වට ඊට ටිකක් මෙහා ආන්ටි.. අපි කුරුණෑගල..

සුදු පාටට හිටපු ආන්ටි රතු පාට වෙන්න ගියේ විනාඩියකටත් අඩු කාලයක්... තවත් විනාඩි දෙකක් යන්න කලින් ආන්ටි එතනින් ගිහින් එයාලගෙ වාහනේ ආපු පිරිමි කෙනෙක් මම ලගින් වාඩි උනා... අම්මාත් මගෙ දිහා කන්න වගේ බලාගෙන හිටියට හැංගිච්ච හිනාවකුත් මූනෙ තිබ්බ වගේ මතකයි... කොහොමත් ආපහු එනකම්ම අම්මගෙන් නොසෑහෙන්න බැනුම් නම් ඇහුවා මතකයි...