ආපෝ මට නම් ලංකාවට යන්නම බෑ හොට්නෙ අනේ...

දැන් මටත් හොද ප්‍රේක්ශක ජනතාවක් ඉන්නවා... ඔවුනුත් දැන් මට කතා ලියලා එවනවා... අර මම ලියපු ආ.. පුතා මම ඉන්නෙ කොළඹ කියන කතාවෙ ජාත්‍යන්තර පියවර තමයි මේ මගේ රසිකාවිය ලියලා තියෙන්නෙ.. ඒ වගේම වෙන්න පොෂ් අය ගැනත් පොඩි අදහසක් ගන්න පුළුවන්... ඉතින් මේ ලිපිය මට එවපු රසිකාවිය ගැනත් පොඩ්ඩක් කිව්වොත් දැනට අවුරුදු 14කට එහා ඉදන් දන්න අදුනන කෙනෙක් තමයි... මෙයා ගැනත් මම මීට කලින් කතාවක් කියලා තියෙනවද මන්දා...... හිකිස්.... හරි වැඩි වැල් වටාරම් නැතුව එයාගෙ වචනෙන්ම කිව්වොත් මෙන්න මෙහෙමයි කතාව.....



සාමාන්‍යයෙන් අපි අපේ රටේ ඉදල වෙනත් රටකට ගියාම එක පාරටම ස්ථාවර වෙන්න අමාරුයිනෙ. ලොකුම සල්ලි කාරයෙකුට උනත් රුපියල් ඩොලර් වලට හැරෙනෙකොට ටිකක් දැනෙනව. අනිත් එක මෙහෙ ඕනෙම දෙයක් මුලින්ම ගන්න Credit History එක බලනව. ඒ කියන්නෙ 100 ලකුනු ගන්න ඕනෙ. ඒකට මෙහෙ අඩුම ගානෙ මාස 6ක්වත් ඉද ල තියෙන්න ඕනෙ. හොද ගිනුමක් තියෙන්නෙ ඕනෙ. රෑකියවක් තියෙන්න ඕනෙ. ඉතින් එන ගොඩක් අය ඔය ඔක්කොම හදාගෙන එන්නෙ නෑනෙ. ඒ නිසා එන ගොඩක් අය මුලින්ම ඉන්නෙ හවුල් නවාතෑනක. ඒක තමා විදිය. ඉතින් අපිත් ආපු මුල්ම කාලෙ හිටියෙ එහෙම තෑනක. අපිත් මාස 6ක් විතර එහෙම හිටියා. ඉතින් ඒ අපි ගෙදරට ගිය මුල්ම දවස. ඒ ගෙදර පවුල් 3ක් හිටියා. ඔන්න ඉතින් අපි දෙන්නා ගිහිල්ලා අපේ බඩු ටික අස් කරනවා.මොනාද ඉතින් කිලෝ 100ක් නෙ ලංකාවෙන් ගෙනියන්න පුලුවන්. ඉතින් අපි දෙන්නා අපි දෙන්නාගෙ බෑග් අස් කර හිටියෙ. ඔන්න කවුද දොරට තට්ටු කරනවා.මගෙ මහත්තයා ගිහිල්ලා දොර ඇරියා. කාලගොල වගෙ මනුස්සයෙක් එක්ක අගල් 5ක විතර කොට කලිසමක් ඇදගත්තු ගෑනු කෙනෙක් හිටියා.. අපි ඒ දෙන්නට අමර සහ සාමා කියමුකො ඔන්න සංවාදය

අමර : ආ ඔයාල අද නේද ආවෙ? කොහොමද?

අපි : ඔව් අද තමායි ආවෙ වරදක් නෑ. බොහොම ස්තුති බලන්න ආවට

සාමා : අස් කරනවා නේද?

මම : ඔව් තව ටිකක් තියෙනවා

සාමා : හරිම රස්නෙ නේද
(ඒ Summer එක පටන් ගත්තම කාලේ..)

මම : හ්ම්ම්ම් ටිකක් රස්නේ නම් තමා... එත් ඉතින් අපෙ රටත් රස්නෙනෙ. අවුලක් නෑ එච්චරම.

සාමා  : ආපෝ මට නම් ලංකාවට යන්නම බෑ හොට්නෙ අනේ....ඒ මදිවාට දුවිලි.....

මම  : එහෙමද? ඔයාල ඈවිත් ගොඩක් කල්ද? ලංකාවෙ කොහෙද ඔයාල?
ඔන්න එතකොටම අමර පෑනලා උත්තර දුන්නා

අමර : නෑ නෑ අපි ඈවිල්ලා තාම සති 3. මම නම් මයියංගනේ මෙයානම් පදවියෙ...

එත් එක්කම මගෙ මහත්තය මගෙ දිහාත් මම එයා දිහාත් බෑලුවෙ, අපි නොදැනම හෑමදාම පදවිය පෑත්තට හිම වෑටෙනවද දන්නෙ නෑ කියන්න වගේ.. එත් එක්කම සාමායි අමරයි පිච්චිලා යන බෑල්මක් දාගෙන මෙහෙම කීව...

සාමා : අනේ මට පොඩි වෑඩක් අමතක උනා මම පොඩ්ඩක් කාමරෙට යනවා..

දවස් 3 විතර යනකම් මම ඒ ජෝඩුව දක්කෙ නෑ... ඔන්න ඔහොමයි මිනිස්සු මේ රටට පය ගහපු ගමන් වෙනස් වෙන්නෙ

ප. ලි. අපේ පුතාත් මහියංගනේ පැත්තෙ මම හිතන්නෙ.... පුතාත් ඔහොමද කියන්නෙ ආ......